Սիրելի՛ ընկերներ, սիրով տեղեկացնում եմ, որ լույս է տեսել իմ առաջին գիրքը՝ «Հուշապատում»-ը։
Այն նվիրել եմ իմ հայրիկին՝ Սուրեն Մակինյանին։
Առանձնահատուկ շնորհակալություն գրքի խմբագրին՝ Արմինե Գրիգորի Մելքումյան
Իմ արմատները քարերի մեջ են...
Դուք քարեր ասեք, ես՝ հպարտություն,
Դուք քարեր տեսեք, իսկ ես՝ մանկություն,
Դուք մի պահ նայեք ու լուռ հեռանաք
Ես՝ քարերն առնեմ ու հոգուս պահ տամ։
Ես քարերի մեջ գառնարած տեսնեմ,
Քարերից քամվող սառն աղբյուր տեսնեմ,
Մի աման դնեմ, որ ջուր հավաքվի
Ու ջրի ձայնը ինձ իր գիրկն առնի։
Աղբյուրի կողքին մի հարթ տեղ նստեմ
Ու նանիս լցրած տոպրակը բացեմ,
Հաց ու պանիրը, բաղարջն ու գաթան
Նստենք, վայելենք ու քեֆ անվանենք։
Քարերին թիկնած փոքր տուն տեսնեք,
Պատերից թափված քարերին նայեք
Ու ոչինչ չասեք...
Ես այդ տան ներսում գերդաստան տեսնեմ
Ու երեքդարյա պատմություն պատմեմ՝
Անսկիզբ, անվերջ...
Այս քարերում կյանք ու պատմություն
Հպարտ, հաղթական, պայքար անկոտրում
Քարեղեն կամքի, անսասան ոգ
Գիտեք թե ինչ եմ ուզում այս պահին.
Մի լուր եմ ուզում բարի բանբերի,
Նրա հետ ես էլ դառնայի բանբեր
Ու Խաղաղության երգը երգեինք:
Հանգիստ քնեի մի ամբողջ գիշեր,
Խաղաղության մեջ երազ տեսնեի,
Մանուկ դառնայի թեկուզ մի գիշեր
Ու ոչինչ, որ դա երազ կլիներ:
Խաղաղ մանկության օթախը լիներ,
Կենտրոնում մի հին թախտ լիներ դրված.
Մութակ ու բարձեր ծուռումուռ շարված
Ու միշտ պտտվող մի հին ճախարակ:
Ճախրակի «պահակ» իմ նանին լիներ`
Մի քանի գոգնոց ու փեշը կապած,
Չիր ու շաքարով մեզ գործի դներ
Ու գործվող գուլպան իմ հագով լիներ:
Բարի բանբերը ինձ հաներ քնից
Թեկուզ լուսաստղի երևալուն պես ,
Երջանկանայի կիսատ երազից
Խաղաղությունը մնար հար-հավետ:
#ՆինաԴալունց