Ինչպես խոստացել էի, կապված 1992 թվականի հունիսի 13 - ի, Հյուսիսային Արցախի Շահումյանի շրջանի կորուստի 32 տարեդարձի, ամբողջ հունիս ամսի իմ բոլոր տեղադրած թեմաները կլինի Շահումյանի մասին։
Շատ եմ խնդրում տարածել այս տեսահոլովակը։
Երբ ինձ հարցրին, թե ու՞մ եմ ցանկանում նվիրել իմ այս գործը, ասացի. «Իհարկե, աշխարհասփյուռ շահումյանցիներին»։ Տեսահոլովակի վերջում այդպես էլ գրված է, բայց երբ լսեցի այս տաղանդավոր երիտասարդի հուզումնալից կատարումը՝ զղջացի, չէ-որ Մռավի կորուստը համահայկական կորուստ է, ոչ պակաս քան Արարատը։ Տաք ենք, դեռ չենք հասկանում։
Ճիշտ է, այս երաժշտության տակ չենք կարող պարել, ուրախանալ, բայց խնդրում եմ, ձեր հավաքույթներին, միջոցառումներին միացրեք, լսեք, հիշենք մեր արմատներն ու մեր պա
Ինչպես խոստացել եմ, կապված 1992 թվականի հունիսի 13 - ի, Հյուսիսայի Արցախի, Շահումյանի շրջանի կորստյան 32 - րդ տարեդարձին, հունիս ամսին տեղադնելու եմ թեմաներ միայն իմ հարազատ ծննդավայր Շահումյանի վերաբերյալ։
Շահումյանը՝ իմ հարազատ բնօրրանն էր, մի դրախտավայր, որը այսօր պղծում են անօրենները։
1989 թվականի մարտի 8 - ին, ադր - ները անջատեցին Շահումյանին տրվող էլեկտրական հոսանքը։ Լավ հիշում եմ, դեռ չհասկանալով նրանց խարդախ մտադրությունները, մեր ուսուցչանոցում ծիծաղում էինք. «Մարտի 8 - ին մեզ նվեր են անում»։ Սկսեցինք օգտագործել լամպ, կերոսինկա։ շուտով շրջսպառկոպում պահեստավորած նավթն էլ վերջացավ, դե մենք խիտ անտառներ ունեինք, փայտի պակաս չունեինք, մեյդան հանեցինք վառարանները։
Մենք մեղվաբուծ էինք, 70
Աստված ձեզ էլ օրհնի, ձեր տուն ու տեղն էլ։
Մայիսի 19 - ին, Սակրամենտոյի հայ համայնքի մի քանի խումբ կազմակերպված գնացինք գետափնյա այգին՝ միասին օր անցկացնելու, հանգստանալու։ Միջոցառումը շատ ուրախ ֆոնի վրա անցկացրինք, խորովածով, խաշլամայով, ինչպես միշտ, երիտասարդները ակտիվ ծառայում էին, մանկական խաղեր կազմակերպում, ֆուտբոլ ու վոլեյբոլ խաղում։
Ես էլ թոռներիս հետ, տարիքս մոռացած, մանկացած, ցատկոտում։ Մի կին մոտեցավ, բարևեց և հարցրեց։
— Տիկին Սվետա, էդ հարսիդ երեխաներն ե՞ն։
Ժպիտը դեմքիս սառավ ու ասացի.
— Չէ, իմն են, ուղղակի մայրը հարսս ա։
Դեմքիս սառը արտահայտությունը նկատելով, արդարացավ.
— Դե, գիտե՞ս, որ քեզ միշտ աշակերտներով շրջապատված ենք տեսել, հիմա տեսա, որ տարիքով փոքր են, դրա համար հարցրի։
Դեռևս դպրոցական դեռահաս տարիքում մի քանի անգամ կարդացել եմ, լեհ հռչակավոր վիպասան Բոլեսլավ Պրուսի «Փարավոն» վեպն ու զարմացել, թե ի՞նչու են նույն հարկի տակ ապրող երկու մեծ գերատեսչական կազմակերպություններ՝ հոգևոր և քաղաքական, իրար դեմ գործում։
և եկել մի եզրակացության՝ փողը, անձնական փառքը։
Բայց մոռացել են, որ փողը կործանիչ հատկություն ունի, իսկ Աստված էլ իր փառքը ուրիշին չի տա։
Տոնդ շնորհավոր, հայերի սիրելի հայրենիք։
Ես չեմ ասում Հայաստան, որովհետև դեռևս 2005 - 10 թվականներին իմ թերթերում և նաև տարբեր հարթակներում, արտահայտել եմ այն միտքը, որ «Հայաստան» բառը հայեցի չէ։ առաջարկել եմ և դեռ իմ առաջարկը ուժի մեջ է, այն վերանվանել Մեծ Հայք։
Այո՛, այո՛, ես վստահ եմ, որ վերականգնվելու է Մեծ Հայքի թագավորությունը, Արցախն էլ է լինելու Ուտիքն էլ։