З летапісных гадоў дуб векавы
На Ахоўскім пагосце стаіць.
Святога месца іспалін вартавы
Мінулыя падзеі ў кароне таіць.
Колькі слухаў жалобнага плачу,
Калі нябожчыкаў прылату няслі адпяваць.
Перанёс войны, ліхалецці, нястачу
Дуб – архіварыус. Яго доля маўчаць.
Падыйдзі ты да дуба – патрыярха сівога,
Галавой прыхіліся, душой не крыві.
Побач з дубам на нябёсы дарога,
Дуб энергіяй лечыць – доўга жыві!
Каля дуба пан Твардоўскі стаяў,
Ідучы да касцёла Богу служыць.
У апошні шлях дуб яго адпраўляў,
Пад плітою склепа прах генерала ляжыць.
Залатой восенню з дуба ліст ападае,
Пакрывае магілы каляровым абрусам.
Душа ў адзіноце на небе блукае,
Радуецца барвянай красе, як спакусам.
За што да дуба замахнулісь пілою?
Хіба волат замінае міласэрна жыць?
Дуб, як старац, не пагрозіць клюкою.
Па Завету жывіце, не трэба Богу грашыць!
На Палессі продкі дуб шанавалі,
Няма цара ў галаве нашчадкі знішчаць.
Пушкін і Колас дуб услаўлялі.
Парафіянам не вольна дуб пілаваць!
За знішчаны дуб – няшчасце таму чалавеку,
Павер’е даўно існуе, як нягода.
Так у прыродзе вядзецца з прадвеку:
Адступніку мірская прыйдзе ўзнагарода.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев