Samarqandda kop bo'lar, Ko'zi chiroyli qizlar, Buhorodan topilar, Qoraqosh qirmizi yuzlar, Iboliyu uyatchang, Farg'onam go'zallari, Bol tomadi tilidan, Namangan asallari, Horazm qizlari zo'r. Bir oz bo'liwar dangal, Bir bora gap otib ko'r, Qilib qo'yadi kasal. Toshkenli jonon qizlar, Hammasi yosh ko'rinar, Ko'zing tushsa yuraklar, Qoq ikkiga bo'linar. Vohaning qizlari ham, Go'yo deysiz farishta, Ko'chalaridan yursam, Saranjomu sarishta. Anjonimni oy qizlari, Sizlar ham yodimdasiz, Go'zallkda hattoki, Oyni uyaltirgansiz !!!
Qizcha shiringina uyqudan baqir-chaqir ovozi sababli uyg'onib ketdi. Közlarini ishqalab kravatidan tushdi va ovoz kelayotgan tomonga yura boshladi. Uning ota-onasi har kungidek özaro janjallashishardi. Ular qizchaning uyg'onganligiga ham e'tibor berishmasdi. Ota- onasining janjalidan qo'rqib, bir chetda ularni kuzatib turgan tört yoshli qizcha yig'lab yubordi. Bir-birlarini turli odob doirasidan tashqarida bölgan so'zlar bilan haqorat qilayotgan er-xotin bolaga e'tibor berishmasdi: - Siz men uchun nima qilib qo'yibsizki, menga baqirasiz? - O'chir ovozingni shallaqi, iflos, bolangni olib yo'qol bu uydan. Menga sen ham, bolang ham kerakmas. - Nima dediz? Hali bolamni olib yo'qolaymi? Mayli, ke