З майго дзённіка. Тры дні таму на дзяржаўным узроўні адзначылі Дзень Перамогі. Ужо 79-ты. Дзесьці вясной у першыя ўгодкі перамогі я нарадзіўся. У маёй памяці маглі бы захавацца эпізоды святкавання Дня Перамогі, пачынаючы з сёмага года, калі пайшоў у школу, але не захаваліся. У тыя гады ў гэты дзень людзі аплаквалі сваіх загінулых родных. Якое свята? У думках людзей словы пракляцця тых, хто пачаў вайну. Словы крыўды на ўладу, якая не абараніла ад смерці, ад акупацыі. Абіда на ўладу, якая абвінавачвала людзей, што засталіся пад нямецкай акупацыяй. Яшчэ мне давялося у розных анкетах пісаць, што мае бацькі ў вайну жылі на акупаванай немцамі тэрыторыі. Сёння ўжо не так часта
З майго дзённіка. Патрэбны ты тут, як пятае кола для воза. Такіе словы адрасуюць надаедліваму чалавеку, які блытаецца пад нагамі, перашкаджае працаваць, робіць штосьці неўпапад. Думаю, што гэты выраз можна ўжываць і пры другіх выпадках, абставінах, калі здараюцца нейкіе недарэчнасці, непатрэбнасці не толькі на працы, але і ў грамадскім жыцці. Бывае ствараюцца нейкіе грамадскіе камісіі, праводзяцца сходы, нейкіе надуманные мерапрыемствы, ад якіх ніякай карысці няма. Але ж у прапагандысцкіх мэтах уладай даводзіцца да людзей як грамадскае меркаванне. У гэтым сэнсу мне падабаецца выказванне нямецкага пісьменніка Зігмунда Граффа: "Общественное мнение похоже на привидение в старин
З майго дзённіка. Хочаш міру, рыхтуйся да вайны. Гэта лацінскае выслоўе вядома многіе стагоддзі, яшчэ з часоў Рымскай імперыі. Тады вайна і мір заўсёды існавалі побач. Які сёння можа быць мір, калі сусед рыхтуецца да вайны? Калі на мяжы з суседам лязгаюць гусеніцы танкаў? Мір будзе тады, калі жыць з суседам у згодзе. Паважаць яго, сябраваць з ім. Бываць у суседа з візітамі, часцей запрашаць яго да сябе. Ніколі не трэба нікога павучаць, як сябе паводзіць. Індыйскі рэлігійны дзеяч Ошо вось як ахарактарызаваў адносіны ў сучасным свеце: „Посмотрите на этот совет. Может быть, вы не в состоянии понять его сразу, но это послание очень просто. Это послание таково: не вмешивайтесь.