МЫ НЕ БАЧЫЛІ ВАЙНЫ Мы з табой не бачылі вайны, Як вёскі беларускія гарэлі. Як здзеквалісь з радзімай стараны, Нелюдзі, што ад крыві дурэлі. Мы з табой не ведалі бяды, Продкі нашы перажылі гора. Гарэлі хаты, слаўся едкі дым, Агню навокал калыхалась мора. Жаху, мы не бачылі з табой, Катаў, што людзей у хлеў зганялі. Быццам бы жывёлу на забой, Пагарджалі імі і смяялісь. Мы, голаду не бачылі з табой, Калі ўсе думы, пра наш хлеб надзённы. А на абед, крапіва з лебядой, І ад таго губляецца прытомнасць. Мы, не павінны забываць з табой, Герояў, што сабой ахвяравалі. І сваёю праведнай крывёй, Будучае наша ратавалі. УЛАДЗІМІР БОСАЎ
ДАЧАРНОБЫЛЬСКАЯ ЗАМАЛЁЎКА
Аўтавакзал у Краснаполлі,
Людзей у зале не злічыць.
Іх, быццам у мяху фасолі,
У выхадны жыццё бурліць.
Чарга не меншыцца ля касы,
Бяруць квіткі на Магілёў.
У горад едуць,у калгасы,
Дачок страчаюць і сыноў.
Збаны бабулька прыкупіла,
У Курбакі павязе.
Беражэ,каб не разбілась,
Пакупка гэта, у чарзе.
Рослы дзядзька, у падпітку,
У касіркі запытаў:
"Ці ёсць білеты на Каўпіту?"
Хтось,у чарзе,зарагатаў.
"Ты дзівак якісьці,дзядзька,
Сядзь, ды крышачку астынь,
Туды зусім няма пасадкі,
Бяры білет на Драгатынь."
"На Гніліцу мне білецік !",
Кабета мовіць у акно.
Касір смяецца:"Ну,як дзеці !,
Цяпер Гніліца-Леніно".
"Ці я змагу да Гор дабрацца?",
Голасна спытаў студэнт.
"
ГУСІ Паляцелі гусі з выраю, да дому, Паняслі на крылах цёплую вясну. І губляюць пер'е на зямлю, да долу, Дзе калгасны трактар робіць баразну. Вы куды ляціце гусі, шэры гусі? Дзе у вас прытулак, дзе ваш любы край? Хай на небе сонца, альбо дожджык трусіць, Праміком кіруеце ў свой цудоўны рай. Там вада і плёсы,цёплыя вытокі, Гойдае вятрыска хвалі на вадзе. І кругом прасторы, не акінуць вокам, Лепшых месц на свеце, не знайсці нідзе. Хутка гусяняты паплывуць па водах, За бацькамі шпарка паімчаць яны. Пабягуць па траўцы гусянячым ходам, Толькі і глядзі, каб не было бяды. У вясновым небе чутна гагатанне, Радасна і горда птушкі там крычаць. Усе мы дачакалісь гзтага спаткання, І глядзім на неба,