Нечакана зрабіла адкрыццё: учора у́ мяне быу́ Дзень роднай мовы. З самага ранку і да ночы атрымлівала званкі, смс-паведамдленні, паштоу́кі, песні-віншаванні, якія гучалі на роднай мове. З усіх канцоу́ свету лілося мілагучнае беларускае слова. Дзякую у́сім, хто у́згадау́ мой дзень, за павагу і любоу́.
СПОВЕДЗЬ ПЕРАД ЖЫВОЙ ІКОНАЙ
Студзеньскі дзень хіліўся да вечара. Гаспадыня тупала па надворку, уважлівым вокам аглядала, ці ўсе ў парадку. Было яшчэ не вельмі позна, але цямнела хутка. На хмарным небе – аніводнай зорачкі. І толькі яна сабралася ісці ў хату, як пачула пералівістую мелодыю, што данеслася з царкоўнага груда. Напэўна, гэты меладычны звон неяк уразіў яе, абудзіў у ёй нейкую трывожную струну, якой яна, відаць, ніколі ў самой сабе не чула. Жанчына ўздыхнула на поўныя грудзі, нібы схапіла раптоўны подых ветру, і перахрысцілася: “Святы вечар. Заўтра ж – Раство Хрыстова!” Думкі пра перажытае за ўсё жыццё імгненна напоўнілі і растрывожылі яе памяць…
Яна ўзняла вочы і з радасцю з
Не тыя свЯты і не тыя даты Новы 2024 год нясмела ступіў на зямлю і амаль адразу прыцерушыў хібы першага зімовага месяца. Зямля злёгку прыкрылася снегам, адчуваецца нязвыклае пахаладанне. Студзень пачынае апраўдваць сваю назву, робіцца сцюдзёна. Але цепляць душу новыя святы і асабістыя ўспаміны… Колькі сябе памятаю, святкавалі матулін Дзень нараджэння 19 студзеня, а старэйшага брата – 21-га. Узгадваю, як мама казала: “Я нарадзілася на першы дзень Хрышчэння, а Жора (сын) – на трэці”. Так і запомніліся гэтыя святы і гэтыя даты. Нікому нават у галаву не прыходзіла, каб зверыцца з дакументамі. А калі Жора страціў метрыку, то ў дублікаце так і напісалі, што дата нараджэння – 21 студзеня. Прайшло