Kasalxonaning reanimatsiya bölimi... Palatadagi kravatda bir bola közlari yarim ochiq köyi yotibdi. Uning atrofida bir necha doktorlar asabiy holda turar, onasi chökkalagan holda bolaning qöllarini mahkam tutib olgandi. Bolani shifoxonaga kechikib olib kelishgan, doktorlar ilojsiz ahvolda edi. Ayol yig'lardi. Uning farzandi jon berayotgandi... Doktorlardan biri engashib bolaga shivirladi: "Uka, kalima keltir, jannatga tushasan..." Bola boshini qimirlatib qöydida, jim yotaverdi. Doktor yana undan kalima qaytarishni söradi. Bola közini yumib, yana boshini qimirlatardi. Doktor bir-necha marta undan kalima qaytarishni sörayvergach, nihoyat, bolakay bor kuchini töplab pichirladi: ''La illaha illa
Ikkinchi sinfda ta'lim olayotgan 7-8 yoshlar atrofidagi bolakay muzqaymoq yeyish uchun kafega kirdi... Uning yoniga xizmat körsatish uchun ofitsiantka qiz keldi. Bolakay: "Shokoladli muzqaymog'iz bormi?" Qiz: "Hа bor, 1000 söm turadi" Bolakay hisob-kitob, qöshish-ayirishni endigina örganayotgan edi. U bolalarcha soddalik bilan qizdan söradi: "1000 söm pulim bor edi, ammo arzonroq muzqaymog'iz yöqmi?" Qizning jahli chiqdi, asabiy ovozda bolakayni jerkidi: "Bunchа ziqnа bola bölmasang, puling bölmasa senga kafeda muzqaymoq yeyishga nima bor...? 800 sömlik muzqaymoq bor, shu böladimi?" Bolakay: "Hа böladi, öshanisidan beraqoling",- deya jilmaydi. Oradan biroz vaqt ötgach, bolakay muzqaymoqni ye
Turmush qurishganiga ikki oy bo'lgach kelin va kuyov negadir ko'p tortishadigan bo'lib qolishdi. Bu tortishuvlar har kuni davom etardi. Arzimagan sabablar tufayli ham janjal chiqardi. Bir kuni dilxiraliklardan bezgan kuyov kelinga shunday taklif aytdi: "Kel, yaxshisi xovliga bir tup ko'chat ekamiz, lekin uning tagini yumshatmaymiz, suv ham quymaymiz, ekib qo'yamiz xalos. Agar o'sha ko'chat qurib qolsa, ajrashamiz. Agar ko'karib ketsa, hayotimizni birgalikda qaytadan boshlaymiz". Kelin roziligini bildirgach xovliga bir tup köchat ekildi. Keyin ikkovi alohida- alohida yashay boshlashdi. Bir- birlariga gapirmasdilar ham. Oradan ikki oy o'tdi, lekin ko'chat qurimadi. Uch oy ham yakunlanib qolgan
Baland qavatli uylarning birida faqir bir oila yashardi. Er-xotin va 8 yoshli bolakay. Ota-ona kun böyi ishda, bolakay esa uyda yolg'iz o'tirardi. Bola har kuni soatlab oltinchi qavat derazasidan pastga - bolalar maydonchasida velosiped minib yurgan tengdoshlariga xavas bilan qarab o'tirardi. U ham özining shunaqa velosipedi bölishini orzu qilardi. Lekin oilada bu orzuni amalga oshirish uchun na pul, na vaqt va hattoki bolaning orzusini eshitadigan kishi ham yöq edi. Bolakay oilasini velosiped sotib olish bilan qiynab qöyishini anglar, lekin uning bu orzusi juda kuchli edi. Bir kuni u onasining "Xudo mehribon, chin dildan nimaiki sörasang albatta beradi" degan sözlarini esladi. Qog'oz, ruch
Avtobusda odam unchalik köp emasdi. Bekatda 35 yoshlar atrofidagi bashang kiyingan ayol avtobusga chiqdi. Kun juda issiq, aksiga olib hamma joylar band, aksariyati özi tengi va yowi ulug'lar. Faqat orqaroqdagi örindiqlarning birida 14-15 yow atrofidagi qizcha jimgina köchani tomowa qilib ketardi. Ayol ösha tomonga yurdi. Lekin qizcha joy beriwni hayoliga ham keltirmasdi. Bunga sayin ayol asabiylawar, qizga burgutqaraw qilardi. Qizning e'tiborini tortish u-n yötalib qöydi. Qizcha yowi katta "xola"ga bir qarab qöydiyu yana bamaylixotir ötiraverdi. Ayol kun böyi tik oyoqda charchagandi. Xuddi hammasiga qizcha aybdordek unga jahl b-n qarardi. Xotirjam böliwga urinardi. "Yaxshiyam madaniyatli, ta