Այսօր ստացա ժամանակավոր պաշտպանության վկայական։Թե դեմքի ինչ արտահայտությամբ անձնագրայինի աշխատակիցն ասաց`շնորհավոր լինի...Կներեք,բայց պիտի ասեմ`փոխն էլ Ձեզ...
Սկսել եմ ավելի շատ սիրել ձմեռը, այն մտել է սրտիս մեջ ու սառել, քարացել այնտեղ, հոգիս պատվել է սպիտակ, գեղեցիկ ձյունով, ամենն սառույցի նման է դարձել: Սկսել եմ ավելի շատ սիրել ձմեռը, բայց ոչ այն պատճառով, որ բնությունը գեղեցիկ է դառնում , այլ այն պատճառով, որ ցուրտն օգնում է անզգայանալ, նրա շնորհիվ ոչինչ չեմ զգում: Նրա միջոցով ուզում եմ սառեցնել զգացմունքներս, ուզում եմ ոչինչ չզգալ, որովհետև այլևս չեմ կարողանում այսպես ապրել, չեմ ուզում, այս ամենը կպել է հոգուս ու չի թողնում հանգիստ ապրել, չեմ կարողանում ազատ շնչել ու դուրս հանել ներսումս եղած տխրությունը, վիշտը ... Ժամանակը հզոր էր ինձանից ու կարողացավ ամեն ինչ փոխել, բայց հույսով եմ դրա հետ մեկտեղ ժամանակն կօգնի ինձ ու այս ամենը շուտ կանցնի,
Как я любила ранее осеннее утро...я наливала себе чашечку кофе и подходила к окну своего дома...как же я любила осень... теперь тоже с чашечкой кофе подошла к окну(не своего дома),как же все изменилось-теперь я не представляю как можно любить то, что ассоциируется со смертью...
Դրսում աշուն է,տերևաթափ։ Իմ հոգում նույնպես աշուն է,սրտումս տերևաթափ։Աշուն դարձաձ հոգիների այս անտառում ամեն բան անցողիկ է: Սա էլ երևի կանցնի : մենք սա էլ կհաղթահարենք...