Горка і балюча!
Учора перастала біцца палаючае сэрца вялікага чалавека, таленавітага мастака, паэта і пісьменніка, ганаровага грамадзяніна Івацэвіччыны, члена саюза пісьменнікаў Беларусі, члена міжнароднага саюза мастакоў-інвалідаў Анатоля Галушкі.
Ён быў прыкладам чалавечай жыццясцвярджальнасці, моцным духам і шчырым чалавекам.
Супакой вечны табе, Анатоль Мікалаевіч!
А гэты верш я напісаў у знак вялікай памяці аб табе!
ПАМЯЦІ А.ГАЛУШКА
Зямля апранула жалобны убор,
Горкія слёзы неба ліе.
Балюча прыродзе, бо творца пайшоў.
Балюча сягоння і мне.
І снег пачарнеў, не іскрыста ўжо белы,
Сцямнела наўкола жыццё.
Што сэрца не б'ецца твае, я не веру .
Не веру што скончана ўсё.
Чытаю ў ду
І зноўку пішу...
МАЁ ЖАДАННЕ
Хачу прайсціся я па вуліцы вясковай
І паглядзець на вершаліны дрэў.
Хачу ператварыць я ўсё нанова,
Пачуць дзяцінства звонкі спеў.
Хачу, каб ў хатах дыхаў комін,
І журавель скрыпеў штодня.
Хачу пачуць суседзяў гоман,
Што сталі быццам бы радня.
Хачу я пасядзець ля гаспадыні- печы
І наталіцца водарам гарбузікаў, грыбоў.
Хачу накінуць кажушок на плечы
І ў хату прынясці ахапак дроў.
Хачу сустрэць вясковае змярканне,
Пачысціць снег у родненькім двары.
Хачу паслухаць я з замілаваннем,
Спяваюць ў хаце як жанчынкі да зары.
Не вернецца ўжо тое, што хачу,
Жыццё імчыць з другім асэнсаваннем.
Прыеду ў вёску стану і маўчу,
Штось у грудзях бурліць і сэрца замірае.
Дарагія мае! З надыходам самай прыгожай пары года - зімы. Дзялюся з вамі чарговымі сваімі вершаванымі радкамі.
ЗІМА
Зачарованы я табой, зіма.
І нават, неяк неспакойны.
Штодня п'яніць мяне дурман
І белы твой убор дастойны.
Ты толькі не слабей, прашу!
У палон адлізе не здавайся.
Мароз табе крычыць:"Трашчу",
А ты яму скажы: "Старайся".
Тваю дачку мяцеліцу люблю,
Яна мяне да творчасці натхняе.
З ёй пры сустрэчы я пяю,
А мроіцца, што разам мы спяваем.
Ты духам моцная, зіма,
Не плач, калі на вуліцы цяплее.
Вазьмі сваю ўладу ў кулак
І адпусці гуляць завею.