Шаноўныя сябры, па аб'ектыўных фактарах, вымушана выйсці з ОК, а зноў ужо не зайду, бо забыла пароль. Аднаўляць нейкім чынам гэты пароль, таксама ня бачу сэнсу, бо вельмі мала карыстаюся дадзенай соцсеткай.
Шчыра дзякую ўсім за дыялогі, за вашы шчырыя эмоцыі ў фота і відэа, проста за тое, што вы ёсць :-)
Калі каму трэба, то я ёсць у Фэйсбуку і ВК. Усіх люблю)
Гэты верш напісала карэнная гішпанка Анхела Эспіноса, якая зацікавілася нашай мовай пасля сваіх 18 гадоў. А некаторае грамадзяне Беларусі і надалей мяркуюць, што мова "мова каўгаса ды вескі". Ну - ну...Асабістая падзяка дзяўчыне з Гішпаніі за такое тонкае адчуванне беларушчыны.
Першы подых жыцьця падхапілі вясновыя ветры
З тваіх вуснаў, і шэраю раніцай зьніклі, бы мроя.
Ты ляжыш сярод штучных нарцысаў у белым пакоі...
Дзьмухаўцом-пацалункам вярнуць бы густое паветра,
І шаптаць табе ў вуха б імя таямніча-сьвятое,
І расьці б зь ледзяных тваіх рук старажытнае дрэва,
Прыляцець бы празрыстай імглой і птушыным стаць сьпевам,
І прыдумаць бы колеры золку між сьценаў пакоя.
Разбудзіць бы цябе,
Хочу поведать историю о том, как я поверила в наших людей. Вчера утром мой кот преподнес мне "сюрприз", а именно - заболел. Не буду вдаваться в подробности его болячек, но ситуация сложилась так, что я в чем была, в том и повезла его в вет. клинику. Положение осложнялось тем, что беларуских денег у меня было всего - то 10 рублей и по дороге в клинику я заехала в банк на Калиновского, что б разменять доллары. Зайдя в банк я выпала в осадок, т.к очередь была на минут 40, а время моего кота шло на минуты секунды, буквально. Пожилая женщина, которая была в очереди, очевидно, увидав мое состояние, поинтересовалась в чем же дело. В двух словах я описала проблему с котом и....ВСЕ ЛЮДИ В ОЧЕРЕДИ ПРО