"Աղոթք խնդրանք առ Աստված"
Ասա Աստված
Աղաչում եմ ծնկաչոք,
Գեթ մի անգամ,
Լսիր աղերսս մորմոք։
Որն է մեղքն իմ,
Պատիժների
Այս ցավոտ ու դաժան։
Տառապանքներով զանազան։
Չէ ,որ դարեր,
Խոնհարվել եմ ու ճգնել։
Աղոթքներով,
Աղերսներով նվիրվել։
Հազար վանքեր,
Խաչքարեր եմ
Միշտ կերտել։
Դու իմ հոգում,
Ու սրտում ես տեղ գտել։
Նվիրել եմ,
Զոհաբերել ամենը,
Որ արժան լինեմ
Գթառատ քո ներմանը։
Բայց մերժվելով,
Չեմ արժանացել,
Քո գութին։
Միշտ ներվել է,
Իմ դարավոր թշնամին։
Փառք եմ տալիս
Քո զորեղեն անվանը,
Հուշիր որն է,
Իմ փրկության վահանը։
1.06.2024թ.Մ.Մանուկյան։
Երբ "քոչարի"բերդ"ենք պարել։
Երգերիս մեջ հանգ,մեղմաձայն
Միյայն դու ես իմ Հայաստան։
Դարեր անթիվ,կռվով անցել
Հաղթ երգերտ չի մոռացվել։
Երբ երգել եմ օրորոցային,
Հույս եմ տվել իմ զավակին,
Որ մեծանա զինվոր դառնա,
Քաջ պահապան մեր աշխարհին։
Երբ հնչել է ռազմատենչ
Պար-երգն հայոց,
Մեկ մարդու պես,զենք ենք բռնել,
Մաջ ու արոր զենքով փոխել։
Երբ հրոսախումբ վայրենիներ
Զենքեր կապած հազար տեսակ,
Ամեն կողմից կազմած բանակ,
Հասել են մեր երկրի շեմին։
Բռունցքվել է ազգս հայոց,
Կռվի երգը իր շուրթերին։
Երբ պարտվել է մեր թշնամին,
Դղրդացել է ռազմաշունչ մեր քոչարին։
Երկնչել ու վարանել է, բազում անգամ
Մեր բերդ պարից,գայլ թշնամին։
Ռազմատենչ պարն այս հայոց,
Մեր պայքարի կրակն է,բոց։
Բայց երբ հանկարծ,
Ցավ ենք ապրել,
Վա
"Որքան կուզեի"
Որքան կուզեի,
Գեթ մի անգամ,
Քո աչքերին
Նայեի ժպտուն։
Քո աչքերի
Ցոլքերի մեջ,
Գտնեի ծաղկող
Մի նոր գարուն։
Քո աչքերում
Գտնեի ես ինձ,
Ջինջ օրերին
Մեր գարունքի։
Որքան կուզեի,
Որ իմ գրկում,
Միշտ լինեիր դու,
Ծաղկած Ծաղկունք
Այն օրերի։
Որքան կուզեի,
Որ երկարեր,
Անցած խինդը,
Մեր գարունքի։
19.05.2024թ.Մ.Մանուկյան։
" Առակ"
Ներին համտեսել է,
Խոտը խելագար,
Հովիվը արբել է,
Ծխից մոլագար,
Էլ հոտը ինչպես,
Գտնի ճանապարհ։
Գայլերը խենթացած,
Մոտալուտ որսից,
Հոտի մոլորյալ
Անտերությունից,
Շուրջպար են բռնել,
Ժանիքներին փայլ,
Արյան բույրն է հասել,
Ռունգներին չար։
Ոչխարի հոտն այս,
Հովվի զոհն է,
Թեև նա "արդար ",
Տարերքի մեջ է։
Նա կզոհաբերի,
Հոտին այս անուղեղ,
Որ ինքը մնա
Ազնիվ ու անմեղ։
Որ գահին մնա,
Թեկուզ չոբանի,
Որ վայելի բարիքը,
Անուղեղ հոտի։
6.05.2024թ.Մ.Մանուկյան։
"Ոչինչ չհասկացա"
Իմ ապրած կյանքից,
Անցած ճամփեքից,
Ոչինչ չհասկացա։
Հոգուս խռովքից,
Ապրեցի ցավով,
Ինքս ինձ դավով։
Փնտրեցի երկար,
Ինքս մեծ հույսով,
Ճառագող լույսով,
Բայց միշտ ինձ գտա,
Դժողքի կենտրոնում,
Որտեղ եմ ես,
Բան չեմ հասկանում։
Կապն եմ կորցրել
Անցյալիս զորեղ,
Խենթացել է իմ մեջ,
Թե հոգի թե ուղեղ։
Կորցրել եմ դեմքս,
Դեմքս առնական,
Պապերիս դեմքից
Չի մնացել մկան։
Ոչինչ չհասկացա
Այս նիստ ու կացից։
Չեմ ժառանգել ոչինչ,
Պապերիս զորեղ,
Ոգու կորովից։
Ոչինչ չհասկացա
Այս ոչ հայեցի,
Խղճուկ դեմքերից,
Այս լացկան ողորմ
Դեմքերից խճիճ,
Այս մուրացկանացող
Սերունդից ազգի։
Այս պոռոտախոս
Դեմքից տմարդի։
Ոչինչ չհասկացա,
Պեղումներից իմ նոր,
Բոլորն իմաստուն,
Գիտուն են,հզոր։
Բայց պարտվում է,
Ազգս ամեն պ
" Հայեր ինչ անենք"
Ասեք հայեր ինչ անենք,
Ում դուռը գնանք,ում խնդրենք,
Որ մեզ դառնա տեր հզոր,
Բանակ բերեն ու զինվոր։
Որ կոչ անեն,ողջ ազգին,
Որ համախմբեն ամենքին,
Որ հասկանանք պարզ մի բան,
Կհաղթենք,լինենք միաբան։
Մեր շեմի վրա մորթում է,
Իմ թշնամին իմ որդուն,
Ամեն օր մատաղ է զոհում,
Իմ քաջ արի պատանուն։
Մենք խլացած,կուրացած,
Հիպնոսի գիրկն ենք ընկած։
Թողած սահման,հայրենիք,
Խելագար մոլուցքներով ենք տարված։
Ազգ սա վերջն է հասկացիր,
Թշնամին մեր ուղեղում է արդեն,
Մեր երակներում է արդեն,
Ազգ իմ աղաչում եմ արթնացիր։
Բոլորն հիմա արդար են,
Հակադրված խարդախ են,
Բայց քնած չէ թշնամին,
Նա մեծ քուրա է հրդեհին։
Աշխարհում մենք մենակ ենք,
Մենք մեզ,միյայն կփրկենք։
Մենք մի համով պատառ ենք,
Աշխարհի բերանում