Բաղեն թռած բլբուլ եմ, պարտեզեն պոկած սմբուլ եմ, ով որ սիրտս հասկանա, ես նրան ղուրբան ու ղուլ եմ... Գիշերն անցավ՝ քուն չունիմ, շորորա, թառլա՛ն, շորորա, սավդաքար եմ՝ տուն չունիմ, ղանառներդ բաց, հով էրա։ Աղբյուր եմ սարի սրտին, չարա չկա սրտիս դարդին, ամեն անցորդ կխմե, բլբուլն է ծարավ ալ վարդին...Զեփյուռ եմ, սարեն կուգամ, էրված սրտերում հով կուտամ, ալ վարդին, ալվան վարդին իմ շաղերս սիրով կուտամ...
Շեն աշխարհ էր, այժմ դարձած անապատ, այն ողբալի ավերակաց բարև տար: Պանդուխտ մարդը հանգիստ չունի մի վայրկյան, համարյա թե ոչ մեռած է, ոչ կենդան, կռունկ, երբ որ կերթաս դեպի Հայաստան, Մի քանի օր դու այնտեղ կաց, բարև տար... Ման արի չորս կողմը մեր ծովակներու, պատկերը տես հայոց ավերակներու, բոլոր թե՛ հին, թե՛ նոր նահատակներու, լուսահոգիներու շիրմաց բարև տար...