ՄԻ ԲՈւՌ ՀՈՂ
Անծանոթը Լեհաստանում զոհված ամուսնու գերեզմանը գտնելու մասին հարցում արեց:
-Դու որտեղի՞ց գիտես,- անակնկալի եկավ կինը: -Հետո մտքերի հետ ինքն իրեն սկսեց զրուցել:
-40 տարի ապրում էի խաղաղված վշտով...Ութ երեխաներիցս վեցն արդեն թոռնատեր են: 90 թոռ ու ծոռ ունեմ, երջանիկ լինելու համար քիչ չէ, բայց անիծված պատերազմը, եթե չլիներ, նա էլ ինձ պես կտեսներ իր ծառերի պտուղը: Մարտունս շատ որոնելուց հետո գտավ հոր գերեզմանը: Աճյունասափորը թաղման թափորով տարանք հարազատների կողքին հողավորեցինք: Բայց 45 տարի ինձ սփոփող հույսը գերեզման իջավ: Չէի հավատում նրա մահվանը:
Պատերազմը սկսվելուց երկու ամիս անց զինվոր գնաց...
Տղաներիցս մեկը հոր հիշատակին որդուն Հակոբ կոչեց:
Վերջին նամակը գրված էր 1945թ.
«Գ