Снег знікае , шырэюць прагаліны ,
Прыбывае ў лагчыны вады.
Ручайкі ўсе стрымання пазбаўлены
Ўцякаюць , як тыя гады.
І высока над роднымі далямі
Ўсіх вітаюць з вясной жураўлі.
На балоты , што ўвосень пакінулі,
Смак вяртацца з чужое зямлі.
Пад нагамі кастрыца сасновая
І сухая лістОта з бярозкі.
Медуніца,спачатку ружовая,
Зафарбоўвае сінім пялёсткі.
Між скрыпучымі , стройнымі соснамі
Першацвет закрціў карагоды.
І вясна нас чаруе за кроснамі:
Тчэ свой водар з любое нагоды.
Парк ў Вердамічах.
Я любуюся тваёй прыгажосцю
І прыходжу сюды супакоіцца.
Мітусня тут здаецца далёкаю,
І ў зараслях сцены мрояцца.
.
Там ўзнёслыя свечкі каштанаў
Па-над чорным бэзам расстаўлены.
І півоняў шнуркі над дарожкамі
І алеі з ліпаю п'янаю.
Тут бабровыя сцежкі глузкія.
Збіты крыж, што аб сыне стаўлены.
Разрастаецца снітка каўдраю
Да вады з ваконцамі вузкімі.
Вось пакрытая вэлюмам сажалка
Берагі з калгану падобраны.
Мо старыя таполі ціха ей
Казкі баюць начамі цёмнымі.
Як узняўся палац раскошны,
І сады на балоце садзіліся
Як з лістоўніцы дошачка кожная
У купальню на дно масцілася.
Што ж не час зруйнаваў рукатворнае,
І не рукі, якімі ты створаны.
Тут яшчэ карагоды водзяць