ԻՄ ԱՆՈՒՇ ՄՈՐԻՑ
Հուշերովս փարվեցի մանկությանս նորից,
Օրորս լսեցի իմ անուշ մորից,
Չէի ուզում իջնել հուշերիս գրկից,
Նորից հալվեցի մորս կարոտից;
Երնեկ կրկնվեր հեքիաթս նորից,
Ես ուրախ ժպտայի մորս համբույրից,
Նորից կյանք մտնեի ես մանկությունից,
Գուցե և բախտս ամուր գրկեր ինձ;
Պինդ չբռնեցի բախտիս փեշերից,
Բայց բախտիս Աստծուն եմ աղոթում նորից,
Թե պիտի մի օր, ես ծնվեմ մորից,
Թող ծնվեմ նորից , իմ անուշ մորից;
ԳԱԳԻԿ ՄԻՆԱՍՅԱՆ