Մամ ջան մի տխրիր, Այստեղ եմ վերում։ Տղերքի հետ եմ, Դու հանգիստ մնա։ Եռաբլուրում լոկ շիրիմներն են, Իսկ հոգիները՝ էստեղ են, անմահ։ Մա՛մ ջան, ասելի՛ք ունեմ աշխարհին, Հոգուս աղերսը լոկ դու կլսես։ Չէ՞որ քո հոգում ես միշտ եմ ներկա, Հոգուս շշունջը շուտ կհասնի քեզ։ Մա՛մ ջան, խնդրում եմ՝ օրհնի՛ր տղերքին, Ինչպես կօրհնեիր ինձ՝ հոգո՛վ, սրտա՛նց։ Ասա պինդ պահեն հողն իմ հայրենի, Թող քո օրհնանքը պաշտպանի նրանց։ Մա՛մ ջան, նայում ենք էստեղ վերևից Անմեղ զոհերս նենգ պատերազմի։ Ապրում ենք մամ ջան, մենք հավերժինն ենք, Կապրենք, քանի դեռ հայը կհաղթի։ Կապրենք, քանի դեռ չեն թողնի որ մեր Արյունը կորչի զուր ու անտեղի։ Քանի դեռ հայը հանուն
Մի մայր լիներ աղոթք աներ, Փրկեր հողն ու հայրենին, Մի քույր լիներ քաղցր երգեր, Բուժեր տաղն ու մայրենին: Մի ձեռք լիներ տուն կառուցեր Ու դներ քարը քարին, Մի շունչ լիներ ճրագ վառեր, Կյանք տար օջախի ծխին... ... Բայց «մայրերը» հիմա այնպես` Անիծում են իրարու, Եվ «քույրերը» գլխները բաց, Հայհոյում են էգ, արու, Որ թվում է այս դժոխքից, Հայ ազգը չի փրկվելու, Եվ օր առաջ, հայն է հային, Շուքով` հողին հանձնելու... Լիլի Շակրին