Предыдущая публикация
Зноў пабываў там, дзе пачалося жыццё.
І, ведаеце, неяк на душы лёгка і спакойна. Відаць, зарадзіўся энергіяй малой Радзімы і напісаў чарговы верш.
СПОВЕДЗЬ
Сустрэла вёска ўсіх сваіх дзяцей,
І ветла прыняла ў свае ахапкі.
Іх бачыць хочацца часцей,
Каб далажыць жыццевыя парадкі.
Бо ж рэдка едзем да яе старой,
Штодзённых спраў у кожнага хапае.
Глядзім на вёску з жалем і журбой:
" Мы вінаватыя што рэдка заязджаем".
А сэрца б'ецца з вёскаю ў такт,
З грудзей выскаквае, здаецца.
Тут чалавек любы як брат,
Сваім да скону дзён ён застаецца.
Вёска адмысловы гід,
Яе пейзажы ў час былы вяртаюць.
Зялёны з квецені садоў прыкід
Нас сілай жыватворнай надзяляе.
Я сын твой, Гошчава мае,
І споведзь гэтую перад табой трымаю.
Якім бы добрым ні было жыццё
Цябе ў малітвах Богу ўспамінаю.
Следующая публикация
Комментарии 2