БА БЕКОРИВУ НОДОНӢ НАМОНЕМ,
ДАР ОЛАМ ҲАР КАСЕ БЕКОР ГАРДАД,
БА ЧАШМИ АҲЛИ ОЛАМ ХОР ГАРДАД!
С.Айнӣ.
Зодрӯзи сардафтари адабиёти муосири тоҷик,қаҳрамони халқи Тоҷикистон,
(шарикдарси падаркалонам - Сайид Алломхон), яъне УСТОД САДРИДДИН АЙНӢ-ро ба кулли халқи тоҷик ва инчунин ба аҳли илму адаб ва фарҳанг
МУБОРАКБОД мегӯям.
Ва инак, ба ин рӯзи муборак бахшида, мухаммаси худро бар ғазали устод С.Айнӣ эълон дорам;
МУХАММАС БАР ҒАЗАЛИ УСТОД С. АЙНӢ - Гули сурх
Ҷуз Худо гар боварӣ бар одаме медоштам,
Дар сафи аҳли сафо Ҷоми Ҷаме медоштам,
Бар алайҳи даҳри козиб оламе медоштам,
"Рози дил мегуфтам ар як маҳраме медоштам,
Шикваҳо мекардам аз ғам ҳамдаме медоштам".
Аҳл мебуданд агар бо ҳамдигар аҳли ҷаҳон,
Ғам намегардид довар бар диле ҳам, бегумон,
Аз гудозишҳои ғам дармон надорад ҷисму ҷон,
"Дар шаби ҳиҷрон намешуд захми дил реши равон,
Гар зи васли як парирӯ марҳаме медоштам".
Зиндагӣ мебуд агар ҳомии ин даврони мо,
Бахт мебуд остону тахти бахт айвони мо,
Айш меомад фаро аз сояи ҷонони мо,
"Меҳнати гетӣ ба талхӣ кай рабудӣ ҷони мо,
Бӯсае гар аз лаби Исодаме медоштам".
Ноз кам мекард агар дар соати даркориям,
Бениёзиҳо насибам буд, не ночориям,
Ку навозишҳои дасте баҳри дилбардориям?
"Менашуд як лаҳза фориғ ёр аз ғамхориям,
Булҳавасосо на гар тоби ғаме медоштам".
Ҳамчу моиндар бувад дунёи пур аз моҷаро,
Нози онро то ба кай таҳмил намоям ман, чаро?
Дар дами авҷи ҳавас гаштам аз ин фикрат адо,
"Аз тамошои Гули Сурх аз кӣ мемондам ҷудо,
Гар ба каф чун аҳли олам дирҳаме медоштам".
Дар фазое болу пар накшодаам аз фикри худ,
Ҳамчу санги осиёб истодаам аз фикри худ,
Дил ба навмедӣ тамоман додаам аз фикри худ,
"Ин қадар дар изтироб афтодаам аз фикри худ,
Мешуд оромам агар бо худ раме медоштам ".
Воҷидо, озорҳои бекасият анқариб,
Пайкари бе дилбаратро мекашад сӯи табиб,
Кош, Луқмоне пазирад мар туро ҳамчун ҳабиб,
"Чун тарозу кай шудӣ саргаштагӣ бо ман насиб,
Айнӣ ар фикре, на аз бешу каме медоштам!"
( Vojidi Ashti )
15.04.2024
به مناسبتِ زادروزِ سردفترِ ادبیاتِ معاصرِ تاجیک، قهرمانِ خلقِ تاجیکستان اوستاد صدرالدین عینی کلِّ خلقِ تاجیک و اهلِ علم و ادب را مبارکباد میگویم.
واینک در این روزِ مبارک مخمّسی خودرا بر غزلِ اوستاد ص. عینی به دستِ نشر میرسانم.
جز خدا گر باوری بر آدمی میداشتم،
در صفِ اهلِ سفا جام و جمی میداشتم،
بر علیهِ دهرِ کاضب عالمی میداشتم،
"رازِ دل میگفتم ار یک محرمی میداشتم،
شکوه ها میکردم از غم همدمی میداشتم."
اهل میبودند اگر با همدیگر اهلِ جهان،
غم نمیگردید داور بر دلی هم، بیگمان،
از گدازه های غم درمان نیابد جسم و جان،
"در شبِ هجران نمیشد زخمِ دل ریشه روان،
گر ز وصلِ یک پریرو مرهمی میداشتم".
زینده گی میبود اگر حامئ این دورانِ ما،
بخت میبود آستان و تختِ بخت ایوانِ ما،
عیش میآمد فرا از سایه ی جانانِ ما،
"مهنتِ گیتی به تلخی کی ربودی جانِ ما،
بوسه ی گر از لبِ عسادمی میداشتم".
ناز کم میکرد اگر در ساعتِ در کاری ام،
بینیازی ها نصیبم بود، نی ناچاری ام،
کو نوازش های دستی بهرِ دل برداری ام.
"مینشد یک لهظه فارغ یار از غمخاری ام،
بلهوس آسا نه گر تابِِ غمی میداشتم!"
همچو مائندر بود دنیا ی پر از ماجرا،
نازِ آنرا تا به کی تحمِل نمایم من، چرا؟
در دمِ۲ اوجِ هوس گشتم از این فکرت ارآ،
"از تماشای گلِ سرخ از کی میماندم جدا؟
گر به کف چون اهلِ عالم درهمی میداشتم".
در فضای بال و پر نکشاده ام از فکرِ خد،
همچو سنگِ آسِیاب استاده ام از فکرِ خد،
دل به نومیدی تماماً داده ام از فکرِ خد،
"این قدر در اظتراب افتاده ام از فکرِ۲ خد،
میشد آرام ام اگر با خد رمی میداشتم".
واجیدا، آزار های بی کسی یت انقریب،
پیکرِ بی دلبرت را میکشد سوی طبیب،
کاش، لقمانی پزیرد مر تورا همچون حبیب،
"چون طرازو کی شدی سرگشتگی بر من نصیب؟
عینی، ار فکری نه از بیش و کمی میداشتم".
(واجیدِ اشتی)
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев