Вечарэе… за вёскай сцелецца туман. Успаміны і думак мройлівы дурман. Прахалода, удыхаю водар траў. Дзень руплівы людзям адпачынак даў. Мякка сцелюцца радочкамі пакосы… З бацькам гналі мы кароўкі тут на росы, У полі з васількоў плялі вяночак, За пагоркам у траве ручаёчак. А тут лавілі матылькоў на прыволлі, І столькі радасці было і раздолля… Куст каліны над ракой пахіліўся, Ды сваімі гронкамі пахваліўся. У роднай вёсцы я расла – падрастала, Пакахала… шчасця смак тут я спазнала. Дзякуй Богу! Жыла – не стамілася, Да Радзімы сваёй прытулілася. І.П. Новік