ცხოვრებამ ალბათ
ტანჯვისთვის გამაჩინა
პატარასიყვარულიც კი არ
შემარჩინა წამართვა ის რაც
ყველას აბადია,შეცდომა
მხოლოდ მე არმაპატია.
ტკივილმა ბევრჯერ მწარედ
ამატირა, რამდენჯერ ბრაზმა
ძლიერ ამაყვირა,ზოგჯერ
დარდი რომძალას
მართმევდა,ალბათ სხვა
ამასვერც კი ამჩნევდა... ცუდად
მექცეოდნენ არავინ
ნანობდა,სულ ამას ამბობდნენ
მერე რა?რა მოხდა? ვის
ადარდებდა ჩემი ტკივილი?!
ყველას ეფინა სახეზე
ღიმილი.რამდენჯერ თავი
მიგრძვნია მარტოდ, ვერავინ
რომ ვერმოვნახე სანდო
ტკივილს უხმოდ და ჩუმად
ვიტანდი და რასაც ვგრძნობდი
გულში ვიკლავდი ვღელავდი
მაგრამ ვინმამშვიდებდა?
დარდიანს ყველა
თავსმარიდებდა, დარდი
ჩემსთვალზე ცრემლებს
ბადებდა,მაგრამ არავის სურდა
გაგება...გული რომ სათქმელს
ვეგარ იტევდა მინდოდა თქმა
და არავინ მისმენდა