Դուք երբևիցե լսե՞լ եք արդյոք Վայելուչ ու խենթ երգը ջութակի, Զգացե՞լ եք, թե ոնց է նա մեղմիկ Լալիս ու պատմում սիրո մեղեդին... Դյութիչ այդ երգի հնչյունների տակ Նրա նուրբ հոգու լարերն են դողում, Ջութակն էլ ասես վշտից խենթացած` Վաղուց կորցրած մեծ սերն է ողբում: Ու մելամաղձոտ սիրտը ջութակի Հառաչում է խոր մեղեդով հուզիչ, Ու զմայլում է ջութակն իր երգով,
Դուք երբևիցե լսե՞լ եք արդյոք Վայելուչ ու խենթ երգը ջութակի, Զգացե՞լ եք, թե ոնց է նա մեղմիկ Լալիս ու պատմում սիրո մեղեդին... Դյութիչ այդ երգի հնչյունների տակ Նրա նուրբ հոգու լարերն են դողում, Ջութակն էլ ասես վշտից խենթացած` Վաղուց կորցրած մեծ սերն է ողբում: Ու մելամաղձոտ սիրտը ջութակի Հառաչում է խոր մեղեդով հուզիչ, Ու զմայլում է ջութակն իր երգով, Մեկ խենթ լալիս է, մեկ` ժպտում թովիչ: Եվ երգը նրա թախիծով լեցուն Թափառում է լուռ գիշերվա մթնում, Ու հոգուց պոկված իր խենթ կարոտից Շուրթերին սառած մեղեդի դառնում: Եվ թևածում է մոլագարի պես, Ջութակն հուսահատ ` իր սիրուց գժված, Սավառնում հեռվում,հասնում աստղերին Ու նրանց փարվում մինչև լուսաբաց: ԳԱՅԱՆԵ ԵԴՈՅԱՆ
Իմ տխուր աչքերից՝ թախիծը սրբիր, Եվ այնտեղ փայլող արև նկարիր, Հոգուս դռները թակիր ու բացիր, Իմ սառած հոգին ջերմությամբ պատիր, Սիրով, քնքշանքով, լույսով պարուրի՛ր, Եվ մեն միայնակ, տիրակալ դարձիր... Եվ հավատացրու, ի՛նձ անհավատիս, Որ սերն իրական գոյություն ունի։