Լռում է նորից,հայոց քոչարին,
Քարանում է թաշկինակը ,պարբաշու ձեռքին,
Թաղծում է դուդուկն,հայոց ցավից,
Այս ին՞չ ցավ նորից,պատեց հայ ազգին;
Նորից խաչքարեր,աճեցին ելան,
Հին խաչքարերը,անհայտ կորան,
Թշնամու ձեռքը,բռունցք դառավ,
Հայերը նորից,միմիանց ուրացան;
Նորից դավեր,դավաճաններ,
Հայոց երկիրն նորեն ավեր,
Ու ոռնում է ,հոգին հայի,
Ցավից դարի,սրից դավի;
Մի բուռ էինք,կես բուռ դարձանք,
Անհայրենիք,օտար դարձանք,
Մեր թշնամուն,բռունցք դարձրինք,
Մեր իսկ դավով,կես բուռ դարձանք;
ԱՇՈՏ ԱՇՈՒՆՑ: