გულში ჩურჩულებდი, ღმერთო, დალოცეოყველა ემიგრანტის ბედი.თვალი ამარიდე, ცრემლებს მიმალავდი,ჯავრი არ გაყვესო გზაში,სახლში შებრუნებულს გული ამოგიჯდა,ცრემლი დაგიგუბდა თვალში.ვაი სიბერეო, ჯერ არ მომეწიო,შვილი ემიგრანტი მყავსო,თუკი მეღირსება მისი დაბრურნება,დარდი აღარაფრის მაქვსო.წლები გადიოდა, დედა ბერდებოდა,შვილის მოლოდინი "კლავდა",ღამე ძილის წინ რომ სიზმრად მინატრებდა,გული ევსებოდა დარდად.ზარი ტელეფონის სუნთქვას უჩერებდა,ძალას უკვეთავდა მუხლში,შიშით პასუხობდა," ხომ მშვიდობააო,მინდა ჩაგიკრაო გულში"."დედა მოხუცდაო", არვინ გამიბედოთ,დედა ახალგაზრდა მახსოვს,შუბლზე ნაოჭები ღარად გასჩენია,ჩემთან სიშორეს რომ დარდობს.მე კი მოლოდინში წლები გამელია,ტყვილა რად შევპირდე, რისთვის,რადგან კალენდარზე ჩემთვის უცნობიასახლში დაბრუნების რიცხვი
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 23
С праздником Сретения Господня
დავრუნდებით როდის?დავბრუნდებით როგორები?დავბრუნბებით
უფალო ყველა ემიგრანტი მშვიდობით დააბრუნე
ფეხზე ჩაიცვი ქალამანი ემიგრანტისა,
ქართული მიწის ერთი მუჭა თან წაიყოლე,
შემოიხვიე მოსასხამი ნატვრა–დარდისა.
ვერვინ გაიგებს შენს ტკივილებს, ნურც შეეცდები,
აუხსნა ვინმეს, ღამით რატომ არ გეძინება.
სიზმარშიაც კი შვილების ხმა რატომ ჩაგესმის,
ყოველ მათ ზარზე თვალზე ცრემლი რად გედინება.
საღამოობით, მათ სახელზე სანთელს რომ ანთებ,
სწორედ მაშინ ხარ ბედნიერი ღმერთთან საუბრით,
არაფრად აგდებ სანთელივით შენც რომ იწვები,
სარკისკენ აღარ იხედები და შორს გაურბი.
ამ მძიმე წლებმა ნაკვალევი დაგატყო თმაში,
გული ჯიუტობს, არა ჯერ არ დავბერდებიო,
შვილების კითხვა კი გულს გიკლავს ყველაზე მეტად
„დე, მოგვენატრე, გვითხარ, როდის დაბრუნდებიო?“
ვის დააჯერებ, გაღიმებაც რომ დაგავიწყდა,
და თუ იღიმი, მაშ...Ещёშენ აირჩიე ეს გოლგოთა შვილებისათვის,
ფეხზე ჩაიცვი ქალამანი ემიგრანტისა,
ქართული მიწის ერთი მუჭა თან წაიყოლე,
შემოიხვიე მოსასხამი ნატვრა–დარდისა.
ვერვინ გაიგებს შენს ტკივილებს, ნურც შეეცდები,
აუხსნა ვინმეს, ღამით რატომ არ გეძინება.
სიზმარშიაც კი შვილების ხმა რატომ ჩაგესმის,
ყოველ მათ ზარზე თვალზე ცრემლი რად გედინება.
საღამოობით, მათ სახელზე სანთელს რომ ანთებ,
სწორედ მაშინ ხარ ბედნიერი ღმერთთან საუბრით,
არაფრად აგდებ სანთელივით შენც რომ იწვები,
სარკისკენ აღარ იხედები და შორს გაურბი.
ამ მძიმე წლებმა ნაკვალევი დაგატყო თმაში,
გული ჯიუტობს, არა ჯერ არ დავბერდებიო,
შვილების კითხვა კი გულს გიკლავს ყველაზე მეტად
„დე, მოგვენატრე, გვითხარ, როდის დაბრუნდებიო?“
ვის დააჯერებ, გაღიმებაც რომ დაგავიწყდა,
და თუ იღიმი, მაშინ ცრუობ ყველაზე მეტად,
გაორებული დააბიჯებ უცხო მიწაზე,
დღე ძუ ვეფხვი ხარ შვილებისთვის, ღამით კი– დედა.
გათენდება და შეატოვებ სასთუმალს ცრემლებს,
და გააგრძელებ შენს გზა–სავალს, სასჯელს ბედისას,
არ ვიცით, როდის დამთავრდება ემიგრანტობა,
როდის ავიღებთ ბილეთს უკან დაბრუნებისას.
ზოგიერთები ამას მაინც ვერ მიხვდებიან,
მათ არ უნახავთ ემიგრანტი დედის ცრემლები,
ნებით წავედით, დიახ, შვილებს რომ შევეშველოთ,
სულ არ გვრცხვენია, გადამთიელს თავს თუ ვევლებით.
ნუ შეშინდებით, რა ძლიერნი ვყოფილვართ, ხედავთ?
შვილთა ნუგეშად კვლავაც უნდა სანთლებად ვენთოთ,
რაც უნდა მოხდეს, მადლი გფარავს ღვთისმშობელისა,
კვლავ შეგვეშველე ემიგრანტებს, მაღალო ღმერთო!