ՍԻՐՈՎ ՆՎԻՐՈՒՄ ԵՄ ՀՈՐՍ՝ ԳԵՂԱՄ ԻՎԱՆԻ ՂԱԶԱՐՅԱՆԻՆ
Այսօր Մայիսի 1- ին Հորս մահվան օրն է։
Այս օրը այլևս մեզ համար տոն չէ։
Ամեն տարի մայիսի մեկին հորս հետ անտառ էինք
գնում․ գառ մորթում ու քեֆ անում հարազատներով:
Բայց հերթական այդ օրը նա քեֆ անելու չէր գնում։
Գնում էր Ծաղկավանի Հախում գետի ափին գտնվող
իր խաղողի այգին, գարնանային աշխատանքեր կատարելու:
Այգու հարևանները պատմում են, որ երբ հայրս աշխատանքից հանգստանալիս այդ օրը հաց էր ուտում, հերթով հրավիրում էր իրենց, ասելով ....Եկե՛ք հաց ուտենք, աշխատանքին որ նայես, չի վերջանա: Է՜ աշխարհից ի՞նչ ենք տանելու... ասել էր նա:
Սիրտը կանխազգացել էր երևի:
Ճակատագիրն այլ վախճան էր կանխորոշել հորս համար: Երեկոյան աշխատանքն ավարտել էր, որ տուն պետք է վերադառնար, այգուց դուրս գալիս հավանաբար գլխին պտտվել էր և ընկել խաղողի այգում:
Հայրս մահացել էր սրտի կաթվածից: Նրա ծոցագրպանից հանել էին արտերկրում ապրող երեխաների լուսանկարները:
Մի կյանքի պատմություն...
Տավուշ աշխարրհ, Շամշադին, գեղատեսիլ ծննդավայրս՝ Ծաղկավան: Ամե՜ն անգամ կյանքիս գիրքը թերթելիս, անցյալս է գալիս գրքի թերթերի նման էջ առ էջ:
Մանկություն, դպրոց, բուհ, ընտանիք:
Բայց մանկությունս անմոռաց է մնացել հիշողությանս մեջ:
Դա ամենագեղեցիկ և ամենասքանչելի էջն էր կյանքիս:
Երեք քույր ու երկու եղբայր, մաքուր, անաղարտ: Թաղի երեխաների հետ անվերջանալի խաղեր: Հայկական մի մեծ ընտանիք:
Ու արդեն վաղուց անցել է ամեն ինչ և հիշողությանս մեջ թախծոտ ժպտում է անցյալը:
Հիմա նոր եմ հասկանում, որ երջանիկ եմ եղել այն հեռավոր անցյալում:
Կամաց փակում եմ աչքերս, ու կարծես մշուշի միջից տեսնում եմ այն փոքրիկ աղջկան, բոբիկ ու փոշոտ ոտքերով:
Հետո երևում է անասնաբույծ հայրս, մի՜շտ խիստ ու յուրահատուկ ջերմությամբ, ապա համեստ՝ ուսուցչուհի մայրս: Հիշողությունը հանկարծ երջանկության ալիքով է պարուրում ինձ:
Ու ցավից հանկարծակի սեղմվում է սիրտս, որ հայրս էլ մեզ հետ չէ:
Արդեն վաղուց անցել է ամեն ինչ ու հիշողության դեղնած էջերի միջից թախծոտ ժպտում է անցյալը:
Ես շատ ճամփաներ եմ անցել, բայց միշտ կարոտով եմ մտաբերել մեր գյուղի՝ Ծաղկավանի ճամփան, Նոր Վարագա վանքը, Հախում գետը ու նրա եզերքին խաղողի այգիները:
Կուզեմ մի պահ գոնե անցած օրերը վերադառնան ու նորից ճամփա ընկնենք հայրիկ:
Անցնենք ծանոթ կանաչ դաշտի եզերքով ու քո սեգ ձայնով կյանքիդ հուշերը լսեմ:
Հայր իմ յուրահատուկ, անչա՜փ շատ ենք քեզ կարոտել:
Քեզ փնտրում եմ ամենուր, որտեղ լույս կա, որտեղից տխուր ժպիտ է ճառագում, որտեղ վաստակած հոգնություն կա, ճաքած մատների հողաբույր, որտեղից խեղդում է կարոտը:
Ես քեզ փնտրում եմ իմ երազներում, իմ հուշերում:
Դու միայն մի բարի անուն թողեցիր, Հայրի՜կ....
Տե՛ր իմ, խնդրում եմ, հորս պահի՛ր դրախտում:
7 ՓԵՏ, 2019 թ.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 7