Быу́ у мяне веласапед,
Было ад яго многа бед-
Ламау́ся ён, не хацеу́ ехаць,
Бывала - што з'язджау́ у кувет.
I я тады сабе рашыу́-
нябуду я яго чынiць,
вадою мыць i маслам мазаць,
мне ад яго спiна балiць -
что зранку трэба пад iм лазiць.
I вось аднойчы, ранiцою,
я толькi вочы пралупiу́ -
на плечы я яго у́звалiу́
i пацягнуу́ яго на свалку.
Одной рукой яго трымау́,
другой - са лба пот выцiрау́.
I калi я прыйшоу́ да кучы -
дзе жаляззё у́сё ляжыць,
хацеу́ ужо я замахнуцца -
як раптам сэрца, драбязжыць.
Як быццам кажа мне: ,, Не трэба!
Не кiдай ты мяне туды,
ламацца болей я не буду -
не буду i рабiць бяды. "
I так яго мне стала жалка,
её жа мяне у́сё ж - катау́.
Ён моу́чкi ехау́ i круцiу́ся -
а я яго у́сё " палiвау́".
Так i з людзьмi, мы -"палiваем",
З жыцця свайго выкiдваем мы iх.
Як будем самi жыць - не знаем,
як выкiнуць на ,,свалку"- нас, самiх...
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев