Փախել եմ, մարդի՜կ...
Ինձ էլ չի՛ հուզում
այն բութ հայացքի
Որբացած ու սին արհամարհանքը,
Որ շպրտում են
ճոխ֊ճոխ զարդարված,
Բայց դարեր արդեն իրեն իսկ սպառած
Անսեր սեղանի չորս անկյուններից,
Նետում են ինչպես փշրանքը մի բուռ
Կույր շների դեմ...
Փտած ոսկորը երկար չի՛ ապրում...
Եվ խնդիրը, չէ՜,
Բոլորովին էլ տարիքի մեջ չէ՛...
Տարիքով երբեք խելքը չե՛ն չափում,
Թիվ է տարիքը,
Երբ իմաստության Ճամփան չի փնտրում...
Տարիքը չէ՛, որ
քեզ պիտի կնքի
Փորձով մնայուն...
Այստեղ տեղին է ասացվածքը հին.
«Թանկ ամանը չէ կարևոր բնավ,
Այլ այդ ամանի միջինը», այո՛...
Չարիքի մաղձով լցված ու «քաղցր»
Թույնը չե՛մ խմում...
Տարբերել գիտեմ հոգով խղճուկին:
Իմը չէ՛ երբեք սովը հոգևոր,
Ես հոգուս մաքուր պատուհանները
Վարագուրել եմ ճերմակ կտորով,
Որ ծանր ոսկին՝ Լուսինը ձեր բիրտ
Մտքիս լապտերի
Ճամփան չփակի...
Ինձ պետք չէ՛ գինի,
Որ կեղծ ցնծությամբ օճառվեմ ստին,
Ու...հաջորդ օրով դառնամ մոռացում...
Լավ ու վատ պահը փառքո՜վ եմ տանում:
Մշտական հյուրն եմ Աստծո սեղանի,
Ես դատարկության գերին չե՛մ լինի,
Ո՛չ էլ մունետիկ...
Ինձ բաժին հասած
Երգը արարուն,
Որ կյա՜նքն է ինքնին,
Նույնքան թանկ է ինձ՝
Որքան վեհ միտքը ,
որ մահ չի՛ ծնի...
Իմը՝ օրհնա՜նքն է ողջ աստվածային,
Եվ սե՜րն է իմը,
Որ թանկ է կյանքից...
Արևիկ Վարդանյան
11.01.2024
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев