Դու ապրում ես միայն մի անգամ, և պարտավոր ես մի քիչ ավելի համարձակ լինել և համարձակությամբ լեցուն սրտով սկսել տնօրինել քո սեփական կյանքը։ Չէ՞ որ միայն դու կարող ես լավագույնս հոգ տանել քո և քո մտերիմների մասին, միայն դու գիտես, թե քեզ ինչ է հարկավոր իսկապես երջանիկ լինելու համար։
Ավելի մեծ համարձակությամբ լցվելու համար հիշիր, թե քանի անգամ ես խեղդել ու բթացրել քո ցավը կամ ձախողված հարաբերությունները ականջակալներում հնչած երաժշտության ներքո։ Քանի՞ անգամ ես բաց թողել մեծ հնարավորություններ, որոնք պարզապես վախեցրել են քեզ և մտածել ես, որ դրանց հասնելը՝ դժվար ու անհնարին կլիներ քո դեպքում, ու ցավոք, ճանապարհի կեսից հետ ես կանգնել: Գուցե հոսել են արցունքների գետեր, գուցե ունեցել ես տրամադրության
Աշխարհի սառը մթության բանտից
Փախել եմ, մարդի՜կ...
Ինձ էլ չի՛ հուզում
այն բութ հայացքի
Որբացած ու սին արհամարհանքը,
Որ շպրտում են
ճոխ֊ճոխ զարդարված,
Բայց դարեր արդեն իրեն իսկ սպառած
Անսեր սեղանի չորս անկյուններից,
Նետում են ինչպես փշրանքը մի բուռ
Կույր շների դեմ...
Փտած ոսկորը երկար չի՛ ապրում...
Եվ խնդիրը, չէ՜,
Բոլորովին էլ տարիքի մեջ չէ՛...
Տարիքով երբեք խելքը չե՛ն չափում,
Թիվ է տարիքը,
Երբ իմաստության Ճամփան չի փնտրում...
Տարիքը չէ՛, որ
քեզ պիտի կնքի
Փորձով մնայուն...
Այստեղ տեղին է ասացվածքը հին.
«Թանկ ամանը չէ կարևոր բնավ,
Այլ այդ ամանի միջինը», այո՛...
Չարիքի մաղձով լցված ու «քաղցր»
Թույնը չե՛մ խմում...
Տարբերել գիտեմ հոգով խղճուկին:
Իմը չէ՛ երբեք սովը հոգևոր,
Ես հոգուս