Предыдущая публикация
ԻՄ ԵՐԱՄԸ...
+++
Վեր նայեցի,
արցունքախառն մի տխրություն
իջավ հոգուս,
չվող երամն ամեն գարնան
ետ է չվում նորից իր տուն.
Ես, ես երամի չափ էլ չկամ:
Ձմռան ամեն օրն եմ հաշվում,
հասնում գարուն,
բայց...
երամս է արդեն կիսատ,
չի հավաքվում.
մեկը հյուսիս, մեկը հարավ,
մեկն իր օջախն ունի տաքուկ
օտար բնում...
առաջնորդը մնաց մենակ:
Ինչքան ասի ճամպրուկներս
կապեմ հատ-հատ, տեղը-տեղին,
ճամպրուկներս էլի, նորից
անբեռ թողի, մնաց դատարկ:
Այս գարնանն էլ
թաց կարոտով վեր նայեցի,
թռչունները երա~մ-երա~մ,
շարան-շարան, հերթով, կարգով,
կարոտն առած իրենց թևին,
ու ձագերով
իրենց անաղտ տունն են չվում.
ես երամի չափ էլ չեղա,
ե՞րբ եմ թևերս բացելու:
Ծով տխրություն իջավ հոգուս,
ու ըղձատենչ հոգիս նորից
լցվեց ցավով:
Թռչունները տուն չվեցին,
իմ երամը էլի,նորից
հեռվում մնաց:
ԿԱՐԻՆԵ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
/2022/
Следующая публикация
Нет комментариев