Предыдущая публикация
Воспоминание о событии 7 лет назад
ინანებ, ერთ დღეს უჩემობას მართლა ინანებ!
მოგენატრები! დამიჯერე მწარედ იდარდებ...
ერთ დღეს შეგიპყრობს უჩემობის ძლიერი სენი,
აღარ გიშველის იმის თქმა, რომ შენა ხარ ბრძენი!
ინანებ, ალბათ, იმ მძიმე წუთს, როცა დამკარგე,
ხელი გამიშვი და ეს ბედიც თავად განკარგე...
გახსოვს? შენს გულში ჩემი გულიც ძგერდა აქამდე,
სიცოცხლე არა! შენ ცხოვრების აზრი დაკარგე!
ინანებ იმ დროს, რომ მიყვარდი თავდავიწყებით,
არ მოგასვენებს ფიქრი, დარდი, წარსულის ხმები...
დაგესიზმრები, რომ სიყვარულს კვლავაც მპირდები,
გაგეღვიძება და მე შენთან აღარ ვიქნები!
ინანებ იმ წამს, პირველად რომ ჩემს ტუჩს შეეხე
და შეიგრძენი სიყვარულით აღსავსე ვნება...
დაგტანჯავს ფიქრი, იმ მომენტის მე, რომ შემეხე,
მაგრამ ოდესღაც თურმე ყველა შუქურა ქვრება...
ინანებ წარსულს, შენ აწმყოზე ხელჩაქნეული,
იმ ძველი გრძნობის მოტრფიალე, გიჟად ქცეული...
და დანთებული სანთელიც კი ჩუმად ჩაქრება,
თურმე ოდესღაც ყველაფერი წარსულს ბარდება.
Следующая публикация
Нет комментариев