ԱԿԱՆՋԴ ԲԵՐ ԱՍԵՄ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՍԻՐԵԼ Քիչ է պատահում, որ ինքըս ինձնից Փոքր ինչ գոհ լինեմ: Դժգոհ եմ հաճախ, Ուրեմըն՝ մարդ եմ ու դեռ ապրում եմ: Բայց ես սիրում եմ ինքըս ինձ սիրել: Իսկ սիրում եմ ինձ, երբ սիրում են ինձ: Ես ինձ այդ պահին այնպես եմ ժպտում, Ինչպես ժպտում են ա՛յն կոր գերանին, Որ գետի վրա դարձել է կամուրջ, Եվ ա՛յն մանուկին, որ ոտաբոբիկ Մտել է առուն և - թա՜ց վարտիքով - Կավ է դուրս հանում, Որ նավակ շինի:
Մեռնել եթե մեռնել... Թող որ մեռնեմ հուր-կայծակից` Միանգամից, մի վայրկյանում, հանկարծակի, Այնքան արդար, խղճիս ձայնին միշտ ունկընդիր, Որ` համաձայն բիբլիական հին լեգենդին` Հանգիստ անցնեմ և ասեղի նեղլիկ ծակից... Եթե մեռնել... Թող սպանվեմ, Թող կործանվեմ Այնպես ապրած ու բան արած, Որ նորածին մանուկների տեսքով նորից վերածնվեմ` Իմ անունով կնքեն նրանց... Եթե գամվել` փարոսի պես, Արնաքամվել` հերոսի պես, Ու քրքրվել` դրոշի պես... Եթե մեռնել... Բայց առայժմ ապրել է պետք: