Предыдущая публикация
Драбіны
Штодня піліць жонка Грышку:
- хоць бы варушыўся крышку,
Бо ляжыш, як бервяно,
То газеты, то кіно.
Ніякой з цябе карысці,
Мусіць, прыкра з хаты выйсці,
Спраў багата на падворку.
І на гэтую гаворку
Грышка выбавіў яліну.
Змайстраваць рашыў драбіну.
Роўненька, бы пад лінейку,
Распіліў на брус і рэйкі,
Габляваў іх, шліфаваў,
Потым лакам пакрываў.
Дэталёва, прынцыпова,
Падыйшоў да справы новай.
Можна ўсё ж здзівіць народ,
Меўшы творчы падыход.
Перш за ўсё сябе здзівіў,
Атрымаўшы эксклюзіў.
Выйшаў выраб з густам тонкім,
Вось сюрпрыз для яго жонкі.
Задаволены работай
Ён слязу змахнуў употай.
І на радасцях наш Грышка
Не ўцярпеў, палез на вышкі.
Акурат на серадзіне
Абламілася драбіна.
Небарака рухнуў уніз.
Не чакаў такі “сюрпрыз”.
Дзве рабрыны паламаў,
З лытак скуру паздзіраў.
Усё баліць: і там, і тут.
А драбіне што? Капут!
. . .
Як няма ў цябе ўмення,
Мала творчага натхнення.
верасень 2020
Следующая публикация
Нет комментариев