Маёй настаўніцы Бузо Н. І. Спатканне з векам

Маёй настаўніцы Бузо Н. І. Спатканне з векам

О, вісакосны год, ты нарадзіў Маю прыгожую настаўніцу. І гэта Табе і свету усяму наўздзіў, І ў тым няма вялікага сакрэту, Што Мсціж, Валокі і, вядома, Мрай Яе сустрэлі радаснай усмешкай, Наш з вамі любы і знаёмы край, Дзе родныя, найлюбейшыя сцежкі У лес, да возера, да кветкавых лугоў, Там бегала і Ніначка дзяўчынкай. Ад смелай Мрайкі, ад нямых стагоў У Мінску раптам маміна крывінка. І ўспамінае тут суседзяў дабрату, Што і ў вайну апошняю скарынкай Дзяліліся. Як партызанкай вернай на пасту Стаяла. Не адна цяпер хвілінка Праносіцца, нібыта ўчора сон… А прамінула сто гадоў. Паверыць Вам цяжка. Я ў думках з вамі сёння ва ўнісон, І добра, што адчынены тут дзверы. Сустрэчй і знаёмствам даражу, І шлях ваш стогадовы на экране Майго ўяўлення. Выйсці за мяжу Гадоў мінулых – з векам на спатканне Дазволіў час. І рады ўсе. З усімі я хачу, Каб у здароўі добрым, светлым, моцным Маглі сябе яшчэ вы доўга-доўга чуць, У хату – людзі, а ў аконца сонца. P.S. Няхай надалей будзе шчасна і ладна, З павагай любоўю Вера Буланда