Я хочу говорить о своей душе простыми, убедительными словами. Я знаю, что таких слов нет. Я хочу рассказать, как я тебя любил, как я умирал, как я умер, как над моей могилой был поставлен крест и как время и черви превратили этот крест в труху. Я хочу собрать горсточку этой трухи, посмотреть на небо в последний раз и с облегчением дунуть на ладонь. Я хочу разных, одинаково неосуществимых вещей— опять вдохнуть запах твоих волос на затылке и еще извлечь из хаоса ритмов тот единственный ритм, от которого, как скала от детонации, должно рухнуть мировое уродство. Георгий Иванов, «Распад атома»
Իսկական սերը սուրճն է, որը դուք եփում եք առավոտյան տանը: Թարմ , ցանկալի է աղացած ձեր իսկ ձեռքով։ Սուրճ, որի կողքին պետք է կանգնել, որ չթափվի , այլապես համն անհույս կփչանա։ Պետք է համոզվել, որ այն երեք անգամ բարձրանա, ապա մի գդալ սառը ջուր լցնել ջազվեի մեջ, մի երկու րոպե սպասել, որ սերը նստի։ Սուրճ, որը լցնում եք ձեր սիրած հին բաժակի մեջ և խմում եք՝ զգալով ամեն կումը , ամեն օր։ Վայելելով ամեն կումը։ Մաքս Ֆրայ. «Սուրճի գիրք»
Ինչպե՞ս փոխանցել քեզ իմ վիճակը այն պահին , երբ զգում եմ , որ թեթևացել է ... Դա նման է այն պահին , երբ դժոխային ցավում է գլուխդ , դեղահաբ ես կուլ տվել, պառկել ես կիսամթի մեջ ու սպասում ես , որ օգնի : Հետո ինչ որ բան շեղում է քեզ , տրվում ես ինչ որ հիշողության ,կամ տարվում ես ինչ որ հույսով... ու մոռանում ցավի մասին : Եվ հանկարծ... սթափվում ես ու հասկանում , որ ցավը չկա , անցել է : Դա այնպիսի երջանկություն է այդ ակնթարթին... երբ այլևս չի ցավում...
Վեհանձնություն, պատիվ , խիղճ : Հնչու՞մ է : Հնչում է ... ինչպես հնացած , ոչ մոդայիկ ու ոչ ակտուալ : Մենք « հագնում ենք » դրանցից որևէ մեկը առիթից , իրավիճակից ելնելով , երբ դա մեզ օգուտ է ու հարմար , երբ պետք է այդ պահին համոզիչ , ներկայանալի ու թանկ տեսք ունենանք :