МУЖУ НАСТАЎНІЦЫ НАБАЛЕЛА
Не дарую сабе ніколі,
Што за жонку ўзяў педагога.
Аддае увесь час сваёй школе,
Мне няшчаснаму — анічога.
Яснай раніцай не пацешыць
Ні яечняю, ні аладкай.
Толькі лён ля люстэрка расчэша —
І маланкаю на заняткі.
А дадому яна прыходзіць,
Калі сонца за бор сядае.
Мужу ўвагі няма, вядома,
У мой бок і не паглядае.
Да суседа схадзіць ахвота,
Кажа: «Бачыш, які ты прыткі.
Суп звары, як не маеш работы,
Пакуль я правяраю сшыткі».
Ох і цяжка, мае браточкі,
Мне даецца вучоба гэта.
З бульбы здзекваюся ў куточку
І, як вучань, чакаю лета.
МУЖУ НАСТАЎНІЦЫ НАБАЛЕЛА
Не дарую сабе ніколі,
Што за жонку ўзяў педагога.
Аддае увесь час сваёй школе,
Мне няшчаснаму — анічога.
Яснай раніцай не пацешыць
Ні яечняю, ні аладкай.
Толькі лён ля люстэрка расчэша —
І маланкаю на заняткі.
А дадому яна прыходзіць,
Калі сонца за бор сядае.
Мужу ўвагі няма, вядома,
У мой бок і не паглядае.
Да суседа схадзіць ахвота,
Кажа: «Бачыш, які ты прыткі.
Суп звары, як не маеш работы,
Пакуль я правяраю сшыткі».
Ох і цяжка, мае браточкі,
Мне даецца вучоба гэта.
З бульбы здзекваюся ў куточку
І, як вучань, чакаю лета.