Ўқитувчи, катта бўлганингда ким бўлишни хохлайсан, деб бир ўқувчидан сўраганида, атрофидаги синфдошлари унинг жавобидан кулишди. Лекин ўқитувчи йиғлаб юборди. Чунки барча ўқувчиларнинг жавоби, учувчи, дўхтир, зобит, савдогар . . . каби касблар атрофида айланар эди. Лекин бир ўқувчи ғаройиб жавоб берди. Унинг жавобидан ўқувчилар кулишди. Биласизми, у болакай нима жавоб берган? Болакай: - Мен сахоба бўламан. Ўқитувчи: - Нима учун сахоба бўлмоқчисан? Болакай: - Хар куни онам ухлашимдан олдин сахобалар қиссасини айтиб берадилар. Сахобани Аллох яхши кўради, улар жасоратли кишилар, отам хам улар каби бўлишга харакат қиладилар . . . ! ! ! Ўқитувчи жим бўлиб қолди. Бу жавобдан кўзларидаги ёшни арта
Орол...
Қадимда бир мамлакат бор
экан. У мамлакат
подшоҳларига ғалати
муомала қилишаркан.
Подшоҳ бутун умр бўйи шу
мамлакат учун югуриб елиб,
уни обод қилиб, аҳолисини
тўйдириб, доим шу мамлакат
дардида ёнаркан. Лекин у
қариб қолса уни бир қайиққа
ўтказиб олиб бориб кимсасиз,
на бир дарахти, на бир
озуқаси бор биёбон,
жазирама бир оролга ташлаб
келишаркан. Подшоҳ ўша
ерда азобда, очликда
ўтаркан. Ҳамма подшоҳларга
шундай муомала бўларкан.
Мана янги бир оқил подшоҳ
эски шоҳ ўрнига тахтга
ўтирибди. Иш бошлашдан
аввал ўйланиб қолибди.
Шунча подшоҳлар шу
мамлакат учун хизмат
қилишди, фақат шу
мамлакатни обод қилишди,
лекин барибир уларни ўша