Երբ ծանոթացանք ես երջանիկ էի, մտածում էի, որ գտել եմ էն մարդուն ով կողքս կլինի ամեն պահի, թե ուրախության թե տխրության պահին, համոզված էի, որ կկիսես իմ հետ ուրախություն ու տխրություն, թող ինձ չհասներ էտ, բայց զգայի...Ամեն գիշեր Աստծուն շնորհակալություն էի հայտնում, մտածում էի որ ոչինչ չի կարող քեզ ինձնից տանի...բայց, բայց կյանքը սիրումա ԽԱՂԱԼ.. տալ ու ԽԼԵԼ.. Աստված ես եմ անարժան թե կյանքի օրենքնա տենց??? Ես կորցրել եմ վերջին հույսս, բայց աղոթում եմ.