Предыдущая публикация
Садоқат
Гунафшанинг турмуш ўртоғи вафот этди. Тўсатдан. Кутилмаганда. Жудаям ёш эди ахир. Эри жаҳлдор бўлса ҳам ғамхўр бўлган экан. Эээнди биляпди Гунафша. Рўзғорини бутлаб қўярди эри.
Ўртоғи бор эди, мўмингина, дамба-дам келиб турарди. Исми ҳам Қобил эди. Унинг аёлига ҳавас қиларди Гунафша. Қандай ювош одам, қандай юмшоқ табиатли, аёлига сира қатиқ гапирмайди, дерди. Соддадиллик билан аёлнинг ўзига ҳам айтди шу гапларни. Мийиғида кулиб қўйди аёл. Тушунарсиз эди бу кулгу.
Турмуш ўртоғи вафот этди-ю, Гунафшанинг бошига тоғлар қулади. Шундагина у Элмурод акасининг ўта ғамхўр бўлганлигини, у тирик чоғи рўзғор деган ғор ҳақида мутлақо ўйламаганлигини эслади. Авваллари иллат бўлиб кўринган турмуш ўртоғиининг одатлари энди фазилат бўлиб кўрина бошлади.
Ўйлай-ўйлай касал, бўлди, тушкунликка тушиб қолди.
У Тошкентда ёлғиз эди. Қишлоққа қайтишни истамади. Куни бир зайлда ўтаркан айни қийналган чоғи эрининг дўсти эшик қоқди. Мулойим эди у, рўзғорига ул-бул ташлаб кетди.
Кейин яна келди, яна...
Бир куни у Гунафшани никоҳига олмоқчи эканлигини айтди.
Аёлнинг бошидан биров қайноқ сув қуйиб юборгандек бўлди.
Эшикни қаттиқ ёпди аёл. Эркакнинг юзига ёпди эшикни. Олиб келган нарсаларини бетига улоқтирди.
—Ҳеч қачон келманг уйимга!
Шу куни яна эрини эслади. Турмуш ўртоғини шу билан солиштирибди-я?!
Дўстининг гўри совумай туриб нафсининг етовига юрган одам билан-а?!
Садоқати йўқ экан бу одамнинг!
На оиласига! На дўстига!
Гунафша ўшанда Қобилнинг аёли нимага кулиб қўйганини энди тушунди. У энди билади. Дунёдаги энг ёмон одам содиқ бўлмаган одам экан!
Феруза Салходжаева
Қора сақич
Маҳалламизда Қора ака исмли чол бўларди.(Исми балки Қори ака бўлгандир) Уруш кўрган.
Биз мактабдан қайтаётганимизда бир табақали эшик олдида, пастак курсида ҳассасига суяниб ўтирарди.
Тўп-тўп бўлиб ўтаётган болаларни тўхтатиб, шеър ёдлаб беришини сўрар, тўрт қатор айтиб берса ҳам ичкарига кириб қора сақич олиб чиқиб берарди. Биз ҳам шеър айтардик, кейин қора сақич чайнаб уйга қайтардик.
Эсимда қолгани шу чолнинг қора сақичи ҳеч қачон тугамагани.
Қора амакидан сақич олиш учун ҳам шеър ёдлар эдик. Баъзида чол кундалигимизни текширар, "беш" баҳо олган бўлсак, унга ҳам сақич берарди.
Ҳозир ўйласам, ўша пайтдаги чоллар ҳам бошқача бўлган экан-да.
Илмга рағбат бериш учун эринмай қаттиқ сақични пичоқ билан кесиб чиқар, баҳо текширар, муҳими, жон қулоғи билан шеър тингларди!.
Ҳозир биров бировнинг гапини тинглаш у ёқда турсин, ўз неварасини эшитмайди. Бир пайтлар маҳаллалар чин маънодаги ибрат мактаби бўларди.
Феруза Салходжаева
Следующая публикация
Комментарии 2