Предыдущая публикация
Մնաց մի գետ,
Մի կռատուն,
Մի լիճ, մի սար,–
Գնացինք ու
Չդարձանք ետ
Ընթացքի մեջ
Մեր՝ ողբահար…
Ժամանակի
Նետը՝ արնոտ,
Թևը խոցեց
Արծվահավքի,
Ու նրան ենք
Փնտրում՝ կարոտ,
Կամ նրանից՝
Մեն մի հավկիթ…
Նա խոստացավ
Մեզ հեքիաթում՝
Ոսկե քաղաք
Տաներ պիտի,
Ասաց՝ սեր է
Ծառից կաթում,
Ճամփան մենակ
Ինքը գիտի…
Բայց, չէ, հաստատ
Նա էլ ընկավ,
Ժահր ու թարախ
Թևը թափեց,
Այդ ազգովի
Մե՛նք ուշացանք,
Կամ ՝ բթացման
Փառը պատեց…
Տեղ չհասանք…
Հեքիաթ չէր՝ ինչ,
Այնտեղ կար մի
Սար սբացած,
Արտասուքի
Աղի մի լիճ
Եվ ազգ ու ցեղ
Մի՝ քարացած…
Հորինեցի՞նք,
Թե՞ իրոք կար,
Բայց տեսնում ենք
Երազներում.
Մի քարտեզ,
Մի լուսանկար՝
Պատից կախված,
Մեզ չեն ներում…։ Մարո Երկնափեշյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев