Маім землякам – жыхарам адселенай вёскі Савічы Брагінскага раёна – прысвячаецца
Гэты дзень – ён для многіх святы,
А для нас асаблівы да скону,
Не спыняюць машыны пасты,
Дазваляюць праехаць у “зону “.
Я гляджу на сваіх землякоў
І заходзіцца сэрца ад болю,
Лёс пакінуў нас без каранёў,
Чарнабыллем пазначаны долі...
На пагосце магілы дзядоў,
Як і мы без віны вінаваты,
Сустракаюць яны сваякоў
Раз на год... Гэта сумнае свята...
Пастаю каля родных крыжоў
І паціху пайду да дварышча,
Дзе мой род жыў спрадвеку вякоў,
Недзе цацкі мае на гарышчы...
Вось і роднага дому парог...
Я прысяду на ім у адчаі,
Колькі пройдзена розных дарог,
Толькі лепшай зямлі не знайшла я...
Хмызняком зарастае наш сад
І с