Լռության ձայնը Գիտեք, որ լռությունը ձայն ունի․ոչ, զարմանում եք, հավատացեք, լռությունը ձայն ունի:Գուցե ձեզ էլ է հաջողվել ուկնդրել այն:Պատմեմ, լսեցեք․Ես հաճախ եմ լսել այդ ձայնը, և այժմ, երբ այն հուշ է դարձել, ամեն երեկո հնչում է իմ ականջներում: Ամուսնուս մոր մահից հետո Արցախի մի գողտրիկ անկյունում-Շահումյանի շրջանի պատմական Գյուլիստանում մեզ մի փոքր հնաոճ տուն էր ժառանգություն մնացել:Ամեն տարի ամռանը մի քանի օրով կամ շաբաթով ընտանիքով այցելում էինք նրան:Երբ հասնում էինք գյուղ և իջնում մեքենայից, սկսվում էր մեր տան ճանապարհը․ այն զառիվեր էր և դեռ հեռվից երևում էր մեր լքված, սպասումով լի , կարմիր տանիքով տունը:Նա նման էր այն մորը, որն արցունքն աչքերին, երկար սպասում է իր պանդուխտ որդու վերադարձ