ԱՆԳԻՆ ԽՐԱՏ
Պապս մեր գյուղում
ամեն իրիկուն,
Իր թոռ ու ծոռին
շուրջը հավաքում,
Չարից ու բարուց
հեքիաթ էր պատմում։
Զրույց էր անում
անցած-դարձածից,
Կատակ էր անում
տեսած-լսածից,
Դեպքեր էր պատմում
գլխին եկածից:
Մենք էլ շուրջբոլոր
ծալպատակ նստում,
Ուշադիր պապիս
խոսքն էինք լսում:
Հերթական մի օր,
շատ լավ եմ հիշում,
Երբ պապս լավ ու
վատից էր խոսում,
Հարցրի պապիս.
- Պապի՛, ինչո՞ւ է
կյանքում լավը քիչ:
Պապս նայեց ինձ,
բեղի տակ ժպտաց,
Ճակատս համբուրեց
ու էսպես ասաց.
- Մկներն էլ շատ են,
բայց ի՞նչ դրանից,
Առնետն էլ բազում
ձագեր է ծնում,
Այնինչ առյո՜ւծը՝
մե՛կ հատիկ կորյուն,
Որն էլ մեծանում,
արքա է դառնում:
Երկնակամարում
արև՛ն էլ մեկն է,
Բայց լույսն է անմար:
Լուսի՛նն էլ մեկն է,
աստղերն՝ անհամար,
Բայց նա է լույս