Я йшла доўга лесам і выйшла да ракі .
На беразе рыбу лавілі мужыкі.
Зязюля галосна тут стала кукаваць,
Рашыла я з лёсам сваім не жартаваць.
Не трэба , зязюля, гады мае лічыць!
Бо колькі Бог хоча, я столькі буду жыць.
Лепш песні са мною, зязюля , заспявай.
І прыме ўсім сэрцам іх родны, любы край.
Не трэба , зязюля, гады мае лічыць.
Пакуль мне жывецца, я з песняй буду жыць.
Хай птушкамі словы над краем паляцяць.
Гады не лічы, ты! Давай лепш спяваць.
І птушачка змоўкла, не стала кукаваць.
Хацела, напэўна, яна закрыўдаваць.
А я не здалася і чулі мужыкі ,
Як песню спявала ля чыстае ракі.
Мне б ступіць на зямлю, дзе Купала сам жыў,
І з паэтам адчуць бы адзінства.
Па сцяжынках прайсці, па якіх ён хадзіў,
І на мове пісаць на сваёй мацярынскай!
Расказаць, як і ён, пра зямлі прыгажосць,
Пра радзімай сваёй захапленне
І будзіць у душы, сапраўды, маладосць,
Падарыць радасць, шчасце імгненню.
Мне б ступіць на зямлю, дзе натхненне жыве,
Дзе паэзію будзіць паветра
І дзе водар Айчыны пяшчотны плыве,
Толькі чуламу сэрцу прыкметны.
И всё бы ничего, если бы я не была учителем английского языка. Поверьте словарей, связанных с профессией основной у меня только 5!! Вот куда привела любовь к поэзии на родном языке..
Патухла чаромха і бэз засумаваў,
Хоць радасць ,пяшчоту ўсім май параздаваў.
Ўжо сняцца рамонкі, і сняцца васількі.
І клічуць узгоркі да ціхае ракі.
Рамонкавае лета! Прыходзь хутчэй! Ну дзе ты?
Рамонкавага шчасця ужо так хоча край!
Рамонкавае лета! Ты пахадзі па свеце,
А край любімы, родны ты толькі не мінай!
І з сонцам смяецца, спявае родны край.
І слухае песню і поле, лес і гай.
А песенька льецца, а песенька ляціць.
Малы і вялікі - ўсе змогуць паўтарыць!
Рамонкавае лета! Цябе чакаю! Дзе ты?
Рамонкавае казкі ужо так хоча край!
Рамонкавае лета! Ты ходзіш па планеце,
Край беларускі родны ты толькі не мінай!
І змоўклі ўжо апошнія званкі,
Наперадзе - пытальных сказаў многа.
Якімі будуць новыя дзянькі?
Пануе ў сэрцы нейкая трывога.
Вядома мне- наперадзе жыццё,
Складаных сказаў дастаткова будзе
І дзе-нідзе , а будзе пачуццё,
Якія ж мы няпростыя ўсе людзі.
Было прасцей у школьныя гады:
Тваім старанням ставілі адзнаку,
Ты добра ведаў формулу вады,
Хоць трошкі быў на ўроках забіякай.
Жыццё свае урокі нам дае
І не дазволіць ўжо спісаць выдатнік,
Бо чыставік тут кожны свой вядзе,
А не заўжды на цвёрдую дзевятку.