Апрану матульчыну вясёнку
І пайду я ў людзі.
Сёння дзень шчаслівым будзе -
Сусвет шле вясёлку,
Сонейка усмешкай лашчыць,
А Зямелька кветкамі...
Пайду полем, лугавінай, соннымі палеткамі...
Душа рдзее... Гэта ж значыць,
Што жыву яшчэ я
Ў гэтым свеце таямнічым,
Захаплюся нечым...
Потым зноў нямею...
Але сёння...
Апрану матульчыну вясенку
Ды пайду ў людзі...
Я усмешкай выкраслю тугу, спаць прымушу змораныя думы. І за вамі ўслед не пабягу, не дазволю панаваць зноў суму. Нам не па дарозе: мне - да зор, вы ж зямною мроіце выгодай... Толькі ведайце. нямы дакор будзе на шляху вашым заўсёды. Я крыляю у нястомных снах і нітую сонечныя згадкі і дакладна ведаю: жыццё не раскрыла мне усе загадкі. Акрыяю, выжыву і зноў развіну абпаленыя крылы і рвануся ад бунтоўных сноў у блакіт, што мне любоў адкрыла.
Сядзець і думаць ні пра што...
Якая панская раскоша,
глядзець, як поўняць грушы кошык,
і піць зялёнае віно...
Не спакушацца згубнай славай
і не жадаць сабе багацця,
і за любую дробязь брацца,
запіўшы стому чорнай кавай...
Прызнаць прад вечнасцю мізэрнасць
сваіх жаданняў, спраў і... мары.
І не баяцца Божай кары,
прагнаўшы прэч грахоў празмернасць.
Якая, зрэшты, асалода
сядзець і думаць ні пра што...
І піць зялёнае віно...
А можа гэта й ёсць свабода?