ცხოვრებამ ალბათ ტანჯვისთვის გამაჩინა პატარა სიყვარულიც კი არ შემარჩინა წამართვა ის რაც ყველას აბადია, შეცდომა მხოლოდ მე, მე არ მაპატია. ტკივილმა ბევრჯერ მწარედ ამატირა, რამდენჯერ ბრაზმა ძლიერ ამაყვირა, ზოგჯერ დარდი რომ ძალას მართმევდა, ალბათ სხვა ამას ვერც კი ამჩნევდა... ცუდად მექცეოდნენ არავინ ნანობდა, სულ ამას ამბობდნენ მერე რა? რა მოხდა? ვის ადარდებდა ჩემი ტკივილი?! ყველას ეფინა სახეზე ღიმილი. რამდენჯერ თავი მიგრძვნია მარტოდ, ვერავინ რომ ვერ მოვნახე სანდო ტკივილს უხმოდ და ჩუმად ვიტანდი და რასაც ვგრძნობდი გულში ვიკლავდი ვღელავდი მაგრამ ვინ მამშვიდებდა? დარდიანს ყველა თავს მარიდებდა, დარდი ჩემს თვალზე ცრემლებს ბადებდა, მაგრამ არავის სურდა გაგება... გული რომ სათქმელს ვეგარ იტევდა მინდოდა თქმ
მიყვარხარ
გაჩუქებ ცხოვრებას ლამაზი ფერებით,
მოვალ და მოგიძღვნი ამ ჩემს გულს მთლიანად.
ოცნებებს აგიხდენ, სიყვარულს გაჩუქებ,
გულში ჩაგიკრავ და გეტყვი მიყვარხარ...
ერთ კოცნას მოგპარავ, უეცრად და ჩუმად,
გთხოვ არ გამიბრაზდე, მიყვარხარ ძალიან.
ისე მენატრება მე შენი ალერსი,
მინდა რომ ძლიერად, კვლავ გულში ჩაგიკრა.
გთხოვ თვალს ნუ მარიდებ და ნუ მიბრაზდები.
ქვეშ-ქვეშ ნუ მიყურებ, ნუ ბრაზობ ძალიან.
ისევ შემომხედე ლამაზი თვალებით,
თორემ ეს გული ამდენს ვერ აიტანს.
ყოველთვის გახსოვდეს, ყოველთვის იცოდე
ჩემი სიყვარული შორიდან დაგიცავს.
მე ქარს გამოვატან ჩემს ჩუმ მონატრებას,
დაჰბერავს მალულად და გულში ჩაგიკრავს.
თვალებს შეგიმშრალებს და გულს გაგიგრილებს,
ყელზე მოგეხვევა, ალერსით და თბილად...
ჩემს კოცნას მ