Մի մայր լիներ աղոթք աներ, Փրկեր հողն ու հայրենին, Մի քույր լիներ քաղցր երգեր, Բուժեր տաղն ու մայրենին: Մի ձեռք լիներ տուն կառուցեր Ու դներ քարը քարին, Մի շունչ լիներ ճրագ վառեր, Կյանք տար օջախի ծխին... ... Բայց «մայրերը» հիմա այնպես` Անիծում են իրարու, Եվ «քույրերը» գլխները բաց, Հայհոյում են էգ, արու, Որ թվում է այս դժոխքից, Հայ ազգը չի փրկվելու, Եվ օր առաջ, հայն է հային, Շուքով` հողին հանձնելու... Լիլի Շակրին