КАХАННЕ
1.Восень хмурыць бровы так старанна.
Ліст прамоклы туліцца к зямлі.
Ягады рабіны горка-п’янай
Шчыра чырванеюць на галлі.
2.Ужо зямля спакойна спачывае
Ў ласкавых сівых туманах.
Танканогі дождж штодзень гуляе
Ў процёртых ільняных штанах.
3.На зямлі калюжкі,як люстэркі-
У іх ўвасабленне вышыні…
Вецер узяў чырвоныя пацеркі
І панёс каханай на кані…
4.Вось і дом,калітка заіграла.
Але што тут? Зноў цалуе лёс!
Дзякую табе! У душы я знала-
Для мяне ты пацеркі панёс…
18.11.23г. 05.15г. Г.Брэзіна