მაღალ ტახტრევანზე იჯდა მამა ღმერთი,
თეთრი ღრუბლები ეწყო ბალიშებად
მყინვარი შანდლალ ედგა,შიგ მზე სანთლად ენთო
წყალობა უფლისა თურმე ყველას მისწვდა,
მიწის ყველა მკვიდრი თავისთან შეჰყარა,
გაშლილ ხელის გულზე ედო დედამიწა,
რომ კაცთა მოდგმისთვის გაეყო ქვეყანა.
მის წინ რიგში იდგნენ ზანგი თუ არაბნი
ფრანგი თუ... ვინ მოსთვლის ღვთის ნებას მინდობილთ,
ზოგს ველი არგუნა,ზოგს მთების ქარაფი,
ზოგს ცხელი უდაბნო,ზოგს ვრცელი მინდორი,
ზოგს მთა მოუწია,ზოგს მთის კალთები.
უფლის განაჩენი არ იყო სადაო.
მხოლოდ ამ გრძელ რიგში არ ჩანდნენ ქართველნი
რიგი და ქართველი? საიდან სადაო.
და როცა პირ წმინდად დარიგდა მთა ბარი
გოჯიც კი მიწისა არ დარჩა უბრალოდ,
უეცრად ჩვენები სად იყვნენ სად არა
წარუდგნენ და ჰკითხხეს : ჩვენ რა ვქნ