Гузікі Сам-насам у бацькоўскай хаце… Перабіраю розныя рэчы, успамінаю. Бывае – усміхнуся, бывае – заплачу… Здаецца ніхто і ніколі не расказваў гісторыю сям’і праз самыя звычайныя гузікі. У жоўтым серванце чатыры бляшаныя пушачкі з самымі рознымі: вялікімі, дробненькімі, металічнымі і ўрачыстымі. Вопратка зношвалася, а перад тым як выкінуць, мама абразала гузікі, а як спатрэбяцца… За жыццё сабралася чатыры бляшаныя пушачкі. Ёсць гузікі – як слёзы, дробненькія, бліскучыя, салёныя… Трапляюцца і незнаёмыя. Усе мы – гузікі… Адарваныя, прышытыя, а некаторыя і на адной нітцы. 14.02.2022 год. Уладзімір Сцяпан.