Ах, якія квяцістыя сны
Аб Палессі радзінным мне сняцца!
Разгараюцца ў фарбах вясны
Лазнякі і лугі;
Чырваняцца
Між смарагду пагоркаў лясных
У каралях барвовах сунічкі.
Ах, як пахнуць лагчынкі ўвясну!
А якая вадзіца ў крынічках!
А як звонка салоўка пяе
На матулінай ліпе наранні…
Ах, як моцна таго не стае:
Туманоў, падвячоркаў, світанняў…
Эх, узорнік бы ў рукі цяпер —
Неба ўбачыць праз колераў прызму…
Ды заглынуў свет ў пашчу як звер
Культ агрэсіі, зла, тэрарызму.
Ах, якія шчымлівыя сны
Сняцца мне, паляшуцкай сініцы.
Той Радзімы, яшчэ да вайны,
Тым Палессі, што сніцца мне, сніцца…
М.КОБЕЦ
...Ліхтар засвеціць ля крыжа.
Святло з акенцаў — у падмогу.
Дубы ды клёны, і мяжа
Абапал «каменкі»-дарогі.
Душу кранае птушак спеў,
Лясок — беразняком парослы,
Куточак, што так сэрца грэў,
З дзівоснай назваю Хваросна!
М.Кобец